Chociaż bardzo podobny do wirusa odry, wirus nosówki psów (CDV) został odkryty stosunkowo niedawno. W 1905 roku francuski lekarz weterynarii Henri Carré po raz pierwszy wykonał pełny opis przypadku psa chorego na nosówkę. Szczepionka przeciwko nosówce została opracowana w 1950 roku, jednak ze względu na jej ograniczone zastosowanie i szereg innych czynników, wciąż odnotowujemy kolejne przypadki zachorowań. Wirus przyczynił się do wyginięcia kilku gatunków zwierząt; obecnie poważnie zagrożona jest populacja lwa w Serengeti. Choroba wciąż mutuje i powstają kolejne odmiany nosówki.
Nosówka u psa to bardzo poważne schorzenie, które może dotknąć każde, niezaszczepione zwierzę. Najwięcej ofiar nosówki odnotowujemy wśród szczeniąt przed piątym miesiącem życia. Komplikacje pochorobowe mogą być niezwykle groźne i prowadzić do wtórnych zakażeń bakteryjnych.
Najważniejszym czynnikiem zapobiegającym rozwojowi nosówki u psa jest świadome postępowanie właścicieli i odpowiednio wczesne zabezpieczenie zwierzęcia. Szczepienie powinno odbyć się pomiędzy ósmym a dwunastym tygodniem życia zwierzęcia. Jeżeli podejrzewamy, że nasz pies miał kontakt z zarażonym zwierzęciem, możemy uciec się do zastosowania surowicy. Użycie surowicy daje wymierne rezultaty jedynie we wstępnej fazie zarażenia.
Zakażenie wirusem nosówki odbywa się na skutek bezpośredniego kontaktu ze śliną, moczem, wydzieliną spojówkową i wydzieliną nosową chorego zwierzęcia. Kiedy wirus wniknie do organizmu namnaża się w migdałkach i węzłach chłonnych. Jego rozprzestrzenianie się po organizmie przebiega w błyskawicznym tempie i w ciągu kilku dni trafia do większości narządów limfatycznych, co skutkuje ich uszkodzeniem. W czasie rozwoju zakażenia wirus atakuje komórki układu oddechowego, nerwowego, moczowego etc.
Objawy żołądkowo-jelitowe i układu oddechowego
Najczęściej obserwowanymi objawami są: katar, wymioty i biegunka, odwodnienie, nadmierne ślinienie, kaszel, utrata apetytu i spadek masy ciała.
Objawy neurologiczne
Objawy nosówki u psa w obrębie ośrodkowego układu nerwowego to m.in. zlokalizowane, mimowolne skurcze mięśni lub grup mięśni, drgawki, ślinotok, ruchy szczęk (przypominające ruchy wykonywane w czasie żucia gumy). Kiedy choroba postępuje, napady stają się coraz częstsze. Zwierzę może również odczuwać światłowstręt, cierpieć na zaburzenia koordynacji i zwiększoną wrażliwość na bodźce czuciowe, a także pogorszenie zdolności motorycznych. Nosówka może doprowadzić także do ślepoty i paraliżu (skrajne formy). Należy pamiętać, że objawy neurologiczne prowadzą do trwałego uszkodzenia układu i mogą prowadzić do postępującej degradacji organizmu.
Innymi objawami świadczącymi o zakażaniu nosówką mogą być powstające pęcherze ropne (obejmują one podbrzusze i okolice oczu).
Nosówka u psa i jej leczenie
Profilaktyka leczenia nosówki u psa polega na zwalczaniu jej objawów, walce ze wtórnymi infekcjami oraz ponownym wzmacnianiem układu immunologicznego. Proces leczenia uwarunkowany jest zarówno stadium choroby jak i ostrością wymienionych uprzednio objawów. Choremu zwierzęciu rutynowo podaje się leki przeciwgorączkowe, nawadnia i aplikuje leki przywracające i stymulujące prawidłową przemianę materii. Jeżeli choroby poczyniła znaczne zniszczenia w organizmie, należy zastanowić się nad przejściem na odżywianie pozajelitowe. Wszelkie wynikające infekcje są zwalczane przy użyciu odpowiednich dawek antybiotyków. Okres odbudowy organizmu jest niezwykle istotny dla dalszego funkcjonowania zwierzęcia. Niezbędne jest, zatem ustalenie odpowiedniej diety i zagwarantowanie zwierzęciu spokoju.
Nieustanne wybuchy nosówek u psów na terenie całego kraju są spowodowane wieloma czynnikami. Obejmują one przede wszystkim przeludnienie psów i nieodpowiedzialność właścicieli zwierząt domowych. Stale zwiększająca się liczba bezdomnych psów, które nie mają szczepień, prowadzi do rozprzestrzeniania się wirusa nosówki. Bezdomne psy są ponadto bardziej narażone na wtórne zakażenie.
Nieodpowiedzialność właścicieli zwierząt domowych jest kolejnym czynnikiem, który przyczynia się do rozprzestrzeniania się choroby. Właściciele nader często nie decydują się na odbycie serii szczepień i poprzestają na jednym rzucie. Pełne uodpornienie na nosówkę następuje jedynie po wykonaniu cyklu szczepień.
