Rasa: Owczarek pikardyjski (Berger Pikard)

OWCZAREK PIKARDYJSKI (BERGER DE PICARDIE)

Owczarek pikardyjski (Berger de Picardie) to francuska rasa psa pasterskiego, która jest stosunkowo słabo znana poza swoim rodzimym regionem. Czworonóg uznawany jest za najstarszego, francuskiego owczarka, gdyż według przekazów historycznych trafił do północnej Francji już w IX wieku n.e. wraz z plemionami frankijskimi.
Niektórzy eksperci twierdzą, że Owczarek pikardyjski jest związany z bardziej znanymi rasami Briard i Beauceron, co nie jest jednako potwierdzone źródłowo. Wedle innej hipotezy Owczarki Pikardyjskie mają wspólne korzenie z Owczarkami holenderskimi i Owczarkami belgijskimi. Trudno orzec, która teza jest właściwsza, dlatego w tym momencie skończymy wątek pochodzenia psa.

Jako ciekawostkę warto dodać, że Owczarki pikardyjskie dwukrotnie były zagrożone wyginięciem - tuż po I i II wojnie światowej. Batalia o odnowienie rasy była jednak bardzo długa i zakończona jedynie połowicznym sukcesem. We Francji mieszka obecnie 3500 rodowodowych czworonogów; w Niemczech - 500; w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie - około 300 osobników.

Owczarek pikardyjski został uznany przez United Kennel Club w dniu 1 stycznia 1994 roku. W 2006 roku w Stanach Zjednoczonych utworzony został Berger Picard Club, który ma na celu ochronę i promowanie rasy na terenie Ameryki Północnej. Od tej pory o Owczarkach Pikardyjskich jest coraz głośniej. Dlaczego psy zyskały tak duże uznanie i popularność w oczach amerykańskich hodowców? Mamy nadzieję, że znajdą Państwo odpowiedź w poniższym artykule.

Wygląd

Owczarek pikardyjski jest średniej wielkości, dobrze umięśnionym psem. Dorosły osobnik osiąga od 60 do 65 centymetrów w kłębie. Suki są niższe o około pięć centymetrów. Długość psa powinna być nieco większa aniżeli jego wysokość liczona od kłębu. Cechą charakterystyczną rasy jest uśmiech – jakkolwiek groteskowo to nie zabrzmi. Czworonogi mają bardzo łagodny wyraz pyska, który może przywodzić na myśl uśmiech.

Owczarki pikardyjskie

Głowa jest wolna od zmarszczek i proporcjonalna do wielkości psa. Czaszki i pysk są jednakowej długości, równoległe do siebie; stop słabo zaznaczony. Czaszka szeroka, lekko wysklepiona. Policzki lekko zaokrąglone. Włos nad oczami opadający do przodu, tworzący ostre brwi, które nie są przycinane. Kufa widziane z góry lekko zwęża się od stopu do nosa; jest mocna i nie spiczasta. Wargi ​​cienkie i mocno pigmentowane. Włos na pysku tworzy wąsy i brodę. Nos jest duży i zawsze czarny. Oczy średniej wielkości, owalne, i ustawione na poziomej osi. Dopuszczalnym kolorem oczu jest brąz. Uszy średniej wielkości (ok. 3 cm wysokości), ustawione dość wysoko i zawsze naturalnie wyprostowane; szerokie u podstawy i lekko zaokrąglone na końcówkach. Szyja jest długa, silna i muskularna. Łopatki długie, gładko umięśnione i umiarkowanie wyluzowane. Kończyny przednie proste i mocne o lekko opadających nadgarstkach. Łokcie nie są ułożone ani za blisko ciała, ani na zewnątrz, ale pozostają na płaszczyźnie równoległej do ciała. Ciało jest nieco dłuższe niż wyższe.

Żebra dobrze wysklepione. Klatka piersiowa umiarkowanie głęboka. Linia grzbietu prosta. Lędźwie dobrze umięśnione i szerokie. Zad lekko nachylony. Brzuch lekko podciągnięty. Tylne nogi są ​​długie i dobrze umięśnione. Stawy kolanowe i skokowe umiarkowanie kątowane. Śródstopia mocne, suche i średniej długości.
Stopy są małe, zwarte i okrągłe. Palce dobrze wysklepione. Paznokcie mocne i ciemne. Podwójne wilcze pazury na tylnych kończynach mogą być obecne, ale nie są korzystne.

Ogon stanowi naturalne przedłużenie linii grzbietu. Ogon nigdy nie jest zadokowany; gruby przy podstawie i zwężający się do czubka. Przybiera kształt litery J.

Długość płaszcza wynosi od 2 do 2 ½ cm na całym ciele z wyjątkiem głowy, gdzie włos jest nieco krótszy i szyi, gdzie może być nieco dłuższy. Wierzchnia okrywa włosowa jest dość ostra w dotyku i zazwyczaj dość krótka. Podszerstek niezbyt długi, ale chroniący przed uszkodzeniami mechanicznymi. Standard rasy przewiduje kilka typów umaszczeń: szare z czarnymi nalotami, szarosrebrne, szaro czerwone i rudopłowe. Rozpiętość wagi u dorosłych osobników jest dość duża– i waha się w granicach od 23 do 32 kilogramów.

Owczarek pikardyjski charakter

Owczarek pikardyjski jest psem żywiołowym, radosnym, przyjacielskim i wiernym swojemu właścicielowi. Nie ma dużych wymagań i jest w stanie przyzwyczaić się do każdych warunków życiowych. Oczywiście, najlepszą dlań siedzibą jest wiejski domek lub dom na przedmieściach, jednak nie stanowi to warunku koniecznego. Owczarek pikardyjski ma silną potrzebę ruchu, dlatego też doskonale nadaje się dla osoby aktywnej - biegacza lub rowerzysty.

Owczarki pikardyjskie

Owczarki pikardyjskie nie sprawiają problemów wychowawczych. Są bardzo łatwe w wyszkoleniu, a co za tym idzie sprawdzają się jako psy dla początkujących właścicieli. Zwierzęta są najszczęśliwsze, jeżeli mają do wykonania jakieś zadania np. pilnowanie domostwa, albo ochronę dzieci. Podobnie jak wiele innych psów pasterskich Owczarki pakardyjskie wymagają ludzkiego towarzystwa i uwagi. Adaptują się do każdego otoczenia, w związku, z czym mogą zostać wprowadzone do domu z małymi dziećmi i zwierzętami.
Owczarki pikardyjskie są bardzo opiekuńcze wobec dzieci. Otaczają je opieką oraz chronią przed niebezpieczeństwem.

Jedyną, istotną wadą psów jest ich skłonność do tropienia zwierzyny leśnej. W czasie spacerów powinniśmy, zatem uważać, aby psiak nie puścił się w pogoń za zającem, albo lisem.

Owczarek pikardyjski choroby

Owczarek pikardyjski to stosunkowo zdrowa rasa psów. Nieliczne osobniki cierpią na problemy dysplastyczne, stopniową atrofię oczu i schorzenia siatkówki. Średnia długość życia psów tej rasy wynosi około 12,5 roku.
Owczarki te zostały wyhodowane do pracy w polu - stąd tak duże zapotrzebowanie na ruch. Lubią pływanie, bieganie przy rowerze i długie spacery. Berger Picard to doskonały towarzysz do joggingu. Inteligencja i wrażliwość tej rasy sprawiły, że poczęto ją wykorzystywać do celów terapeutycznych.

Owczarek pikardyjski pielęgnacja

Owczarek pikardyjski ma niskie wymagania pielęgnacyjne. Szorstka, zmierzwiona sierść może wprawdzie zmatowieć, jeśli nie jest szczotkowana regularnie (raz w tygodniu), ale sam włos nie wymaga szczególnej opieki. Sierść nie wymaga przycinania - z wyjątkiem okolic uszu. Owczarki nie wydzielają charakterystycznego, psiego zapachu.

Owczarek pikardyjski nie występuje powszechnie na terenie Polski. Osoby, które zdecydują się na kupno rodowodowego szczenięcia, muszą ponieść koszty związane z jego eksportem. Średnia cena zakupu szczenięcia waha się w granicach 1000 euro.

Wysokość: dorosłe Owczarki Pikardyjskie powinny osiągać od 60 do 65 centymetrów w kłębie. Samice są niższe i mierzą od 55 do 60 centymetrów.

Waga: dopuszczalne są minimalne odchylenia od normy, niemniej przyjmuje się, że dorosłe psy winny ważyć od 23 do 32 kilogramów. Samice są oczywiście nieco lżejsze - waga proporcjonalna do wzrostu.

Umaszczenie: generalnie przyjmuje się, że umaszczenie Berger Picards obejmuje barwy płowe oraz pręgi. Uszczegóławiając, możemy spotkać osobniki: szare z czarnymi nalotami, szarosrebrne i szaroczerwone, rudopłowe.

Pielęgnacja: czworonogi nie wymagają wzmożonej pielęgnacji. Aby włos nie matowiał, zalecane jest czesanie sierści raz w tygodniu. Kąpiele są raczej zbędne.

Zdrowie: Owczarki pikardyjskie nie uskarżają się na typowe problemy zdrowotne. Niekiedy może dochodzić do zmian dysplastycznych.

Rodzina: Psy są bardzo rodzinne, otwarte i lojalne wobec swoich właścicieli. Potrafią zaadaptować się do każdych warunków. Uwielbiają dzieci, inne zwierzęta oraz długie godziny spędzane wspólnie z właścicielami. Doskonale nadają się dla początkujących właścicieli, chociaż wymagają przynajmniej podstawowego szkolenia.

Kraj pochodzenia: Francja

Użytkowość: pies stróżujący i pasterski

Inna nazwa : Chien de berger de picardie, Berger picard, Picardische herdershond, Picardy Shepherd.

Cena szczeniąt z rodowodem to koszt, 1000 EURO. (Źródło Klub.pies)

Klasyfikacja FCI – grupa I, sekcja 1, nr wzorca 176. Obowiązują próby pracy.