Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Owczarek węgierski Mudi

Historia

Owczarek węgierski Mudi został wyhodowany na przełomie XIX i XX wieku. Słowo „mudi”, po raz pierwszy zostało użyte przez Dezső Fényes – odkrywcę i ojca rasy – w 1935 roku. Nazwę rasy wziął od imienia najlepszego psa, którego udało mu się zakupić. Pierwsza, oficjalna prezentacja czworonogów miała miejsce w czasie wystawy psów w Budapeszcie w 1936 roku; w tym czasie dokonano uznania rasy. Niestety, w czasie II wojny światowej zginęła większość zarejestrowanych psów. W latach 60. XX w. odnową rasy zajął się dr Zoltan Balassy. Ostatnie korekty wprowadzono kilkanaście lat temu, poszerzając zakres możliwych typów umaszczeń.

Mudi są wspaniałymi zaganiaczami, stróżami, pasterzami i psami policyjnymi. Służby mundurowe wykorzystują psy do wykrywania narkotyków. Myśliwi cenią natomiast wielką odwagę Owczarków i efektywność w naganianiu dzików przy polowaniu.

Owczarek węgierski MUDI wygląd

Mudi to pies pasterski średniej wielkości z głową w kształcie klina, którego długość ciała jest w przybliżeniu równa wysokości w kłębie. Najbardziej wyrazistą częścią ciała czworonoga jest głowa, która powinna nadawać psu wrażenie zwierzęcia czujnego, pełnego energii, radosnego i inteligentnego, bez śladów nieśmiałości bądź agresji. Czaszka i czoło lekko wysklepione. Guz potyliczny niezbyt wyraźny. Bruzda czołowa nieznaczna. Stop także niezbyt wyraźny. Nos wąski, zaokrąglony z przodu, z umiarkowanie szerokimi nozdrzami. Przy umaszczeniach czarnym, białym, płowym i blue-merle nos zawsze czarny; przy pozostałych harmonizuje z kolorem szaty, np. u czekoladowego psa jest czekoladowy, a u szarego – szary. Czekoladowe (wątrobiane) psy mają czekoladowy nos i obwódki oczu.

Mudi węgierski na spacerze

Kufa średnio mocna. Grzbiet nosa prosty. Wargi ciasno przylegające do zębów; w kącikach lekko ząbkowane. Pigment warg odpowiada pigmentowi skóry nosa. Zęby ustawione w zgryzie nożycowym; uzębienie kompletne zgodnie ze wzorem zębowym; zęby średniej wielkości, prawidłowo wykształcone. Oczy wąskie, lekko zwężone w obydwu kącikach, ustawione lekko skośnie, nadając psu nieco diabli wyraz; możliwie najciemniejsze. U psów blue-merle rybie (białe bądź niebieskie) oczy nie są wadą. Powieki ściśle przylegają do gałki ocznej i jednolicie pigmentowane.

Uszy osadzone wysoko, stojące, spiczaste, o kształcie odwróconej litery „V”, obficie owłosione; ruchliwe, żywo reagujące na bodźce. Pies potrafi poruszać każdym uchem osobno, niczym radarem. Uszy około 10 do 15% dłuższe niż ich szerokość u podstawy. Szyja stosunkowo wysoko osadzona i ustawiona pod kątem 50-55 stopni do poziomu; średniej długości, nieznacznie wygięta i dobrze umięśniona. Brak podgardla i wyraźnej kryzy. Samce mogą mieć słabo wykształconą grzywę; lecz ta musi pozostać praktycznie niezauważalna.
Górna linia tułowia wyraźnie opadająca w kierunku zadu. Kłąb wyraźny, długi  i umięśniony. Grzbiet prosty, krótki. Lędźwie średniej długości, mocno związane. Zad krótki, słabo opadający, średniej szerokości, umięśniony. Przedpiersie lekko wysklepione, żebra stosunkowo szerokie i raczej płaskie.

Mudi suka z szczeniakami

Dolna linia nieznacznie podkasana. Ogon osadzony na średniej wysokości. W spoczynku opuszczony, a jego końcowa jedna trzecia niemal równoległa do podłoża; bogato owłosiony, włos na spodniej stronie może osiągać 10 do 12 cm długości. Przy pobudzeniu i w ruchu noszony w kształcie sierpa, powyżej linii grzbietu. Cięty ogon niepożądany, ale nietraktowany jako wada. Jeżeli ogon jest cięty, muszą pozostać dwa-trzy wyczuwalne kręgi. Łopatki skośne i dobrze umięśnione. Przedpiersie wysklepione, mostek tylko lekko wystający. Ramię średniej długości ustawione pod kątem 45 stopni do poziomu. Łokcie ściśle przylegające do ciała. Nadgarstek mocny, suchy. Śródręcze strome. Łapy zaokrąglone, zwarte, z niewielkimi ilościami włosa między i pod palcami. Sprężyste poduszeczki. Pazury łupkowo-szare i twarde. Kończyny tylne lekko wysunięte poza tył. Udo długie, dobrze umięśnione. Śródstopie krótkie i pionowe. Tylnie łapy jak przednie. Skóra przylegająca, bez fałd. Głowa i przednia strona kończyn są pokryte krótkim, prostym i gładkim włosem. Na reszcie ciała włos jest jednolicie pofalowany bądź lekko kręcony; gęsty i zawsze lśniący, około 3 do 7 cm długości. Dopuszczalnymi typami umaszczenia są:  płowy, czarny, blue-merle tzn. czarne plamki, pasy, pręgi lub cętki na jasniejszym lub ciemniejszym niebiesko-szarym tle, popielaty, czekoladowy.
Wzrost psów w kłębie 41 do 47 centymetrów wysokości w kłębie, najmniej: 43-45 centymetrów. Suki są niższe i mierzą od 38 do 44 centymetrów. Najmniej 40-42 centymetry. Waga psa kształtuje się w granicach od 11 do 13 kilogramów, a suki: 8-11 kilogramów.

Śliczny pies rasy Mudi

Użytkowność

Największą zaletą czworonogów jest ich wszechstronność. Owczarki węgierskie Mudi pełniły niegdyś funkcje psów gospodarskich i były odpowiedzialne za wyłapywanie gryzoni i utrzymywanie ładu w obejściu. Pracowały również jako psy pasterskie – chroniły stada owiec przed atakami drapieżników.

Temperament

Mudi jest bardzo aktywną rasą. Owczarki wymagają stałej stymulacji psychoruchowej i odpowiedniego podejścia szkoleniowego. Mogą przebywać na stałe w miastach pod warunkiem, że właściciel nie zaniedba spacerów i nie będzie wzbraniał się przed aranżowaniem wspólnych zabaw. Potencjalny właściciel musi zdawać sobie sprawę, że dzienne zapotrzebowanie owczarka na ruch jest bardzo wysokie. Krótkie, kilkunastominutowe spacery na pewno nie wystarczą psiakowi!
Mudi to doskonały towarzysz życia dla osoby, która nie lubi siedzieć w jednym miejscu, uwielbia ruch i zabawę na świeżym powietrzu, i nie ma wypełnionego po brzegi, dziennego grafiku. Owczarki przodują w różnego rodzaju sportach takich jak frisbee, konkursy posłuszeństwa, flyball czy śledzenie.
Lubi dzieci, chociaż nie powinien żyć w rodzinach z bardzo małymi dziećmi. Raczej toleruje inne zwierzęta. W stosunku do obcych ludzi zachowuje dystans, lecz goście wpuszczeni do domu przez opiekuna są witani przyjaźnie. Warto wspomnieć, że Mudi jest też niezwykle czujnym stróżem, który zaalarmuje o obecności obcego na swoim terytorium. Niestety, jest przy tym dość szczekliwy.

Pies rasy Mudi z piłeczką w pysku

Zdrowie

Mudi to generalnie zdrowa rasa, chociaż zdarzają się pewne przypadłości dziedziczne m.in. dysplazja (zwłaszcza typ B i C, głównie stawy biodrowe), „Patella Luxation” (wypadająca rzepka) oraz choroby oczu (katarakta, PRA/CEA). Dużym problemem w rasie jest również wysoki COI (współczynnik inbredu). Od pewnego czasu odnotowuje się wzrost liczby zachorowań na epilepsję.Pojawiły się także sporadyczne przypadki „Spondylozy” (choroba zwyrodnieniowa połączeń trzonów międzykręgowych), albinizmu oraz różnego rodzaju alergii.

Wysokość: Psy osiągają od 41 do 47 centymetrów wysokości w kłębie, najmniej 43-45 centymetrów. Suki są niższe i mierzą od 38 do 44 centymetrów. Najmniej 40-42 centymetry.

Waga: Dorosły samiec powinien ważyć od 11 do 13 kilogramów. Suki są lżejsze, preferowana waga: 8 -11 kilogramów.

Umaszczenie: Najczęściej spotykanymi typami umaszczenia są: płowy, czarny, blue merle (tzn. czarne plamki, pasy, pręgi lub cętkowanie na jaśniejszej warstwie), popielaty, czekoladowy.

Pielęgnacja: wystarczy okazjonalne szczotkowanie i czesanie włosa.

Zdrowie: Mudi to generalnie zdrowa rasa. Najpowszechniejszym schorzeniem jest dysplazja stawów biodrowych.

Rodzina: Owczarki węgierskie Mudi są raczej posłuszne. Szybko uczą się nowych komend i nie wykazują skłonności dominacyjnych.

W Polsce działa przynajmniej kilka hodowli psów rasy Mudi. Przeciętna cena za szczenię to około 2500 zł.

Inne nazwy: Hungarian Mudi, Owczarek węgierski Mudi.

Klasyfikacja FCI - Grupa I, Sekcja 1, nr wzorca 238. Rasa ta nie podlega próbom pracy.

Tagi artykułu: