OWCZAREK Z MAJORKI (Ca de Bestiar - Perro de pastor mallorquin)
Historia
Historia Owczarka z Majorki sięga prawdopodobnie XVIII wieku. Psy rozwijały się w wyniku krzyżowania lokalnych ras ze czworonogami przywożonymi z Europy. Rasa od zawsze pełniła funkcje stróżujące i obronne – była bardzo popularna wśród wyspiarzy.
Ścisłą selekcje i regularną hodowlę rozpoczęto dopiero w latach 70. XX wieku.
Dziś Ca de bestiar są praktycznie nieznane poza swoją ojczyzną.
Wygląd
Owczarek z Majorki (Ca De Bestiar) to pies o dużym, lecz nie przesadnym wzroście i średniej masie ciała. Głowa o kształcie lekko trójkątnym, patrząc od tyłu, szersza w części górnej, masywna, ale niespecjalnie ciężka, dobrze uformowana i proporcjonalna do tułowia; dość duża, ale nigdy w typie molosowatym. Linia kufy równoległa do linii czoła. Osie twarzoczaszki lekko rozbieżne.
Oczy o niewielkich rozmiarach, migdałowatego kształtu. Nie są ani wyłupiaste, ani zapadnięte w oczodołach; osadzone niezbyt daleko od siebie, lekko skośne, bystre. Dopuszcza się barwy od miodowej (nieco rozjaśniona) po barwę chleba świętojańskiego (ciemne). Powieki cienkie, czarne i skośne, dobrze przylegające do oczu. Uszy złamane, nieco mniejsze w stosunku do wielkości głowy, trójkątne, długością sięgające do zewnętrznego kącika oka, czyli mniej więcej do końca czaszki. Nie kopiowane, nieznacznie pogrubione, wysoko osadzone, noszone nieznacznie na zewnątrz, podłużnie i poprzecznie złamane w okolicy 1/3 swojej długości, licząc od nasady. Tułów ogólnie mocny, bardzo proporcjonalny, dający wrażenie dużej siły i zwinności. Kłąb zaznaczony i co najmniej na tej samej wysokości co część lędźwiowa; część pomiędzy łopatkami – szeroka i silna. Linia górna grzbietu prosta, pozioma, nigdy nie łękowata. Część lędźwiowa szeroka i masywna. Zad średni, lekko zaokrąglony, szeroki, silny i umięśniony, nigdy nie przebudowany czy spadzisty. Część górna znajduje się na tej samej wysokości co kłąb. Jego szerokość jest równa długości. Klatka piersiowa równie szeroka i dość głęboka, sięgająca maksymalnie do wysokości łokci; szerokość jest mniej więcej równa długości szyi; nie uwydatniająca się, z lekko zaznaczonym mostkiem. Żebra łukowate (nie płaskie ani beczkowate), boki średnio wypełnione. Część brzuszna lekko podkasana, nieco smukła, dająca wrażenie zwinności. Kończyny przednie silne, prostopadłe do podłoża, widziane od frontu i z profilu - równoległe. Stawy barkowe skośne i mocne. Kość ramienna tej samej długości co łopatka. Łokcie bez odchyleń, przylegające do tułowia. Przedramiona silne, dobrze kątowane, prostopadłe. Kości pionowe, mocne, długie i proste. Śródręcza krótkie i lekko skośne. Łapy niemalże zajęcze (nieco jednak krótsze i szersze), z palcami nieco wydłużonymi i lekko wysklepionymi, zwarte, o bardzo twardych i czarnych poduszkach. Błona między palcami niezaznaczona.
Kończyny tylne umięśnione, mocne, prostopadłe do podłoża. Rzeźba mięśni stopniowo łagodniejąca, ale wyraźna. Kończyna długa i potężna. Staw skokowy słabo zaznaczony, długość stawu mniejsza niż 1/3 przybliżonej długości między końcem stawu a wysokością psa w kłębie. Śródstopia dobrze zaznaczone. Stopy prawie zajęcze, płaskie, z palcami lekko wysklepionymi i zwartymi. Poduszki twarde i czarne. Pazury wysklepione, twarde i czarne. Błona między palcami niezaznaczona. Szczenięta mogą się rodzić z wilczymi pazurami, które należy usunąć. Ogon osadzony poziomo, o okrągłym przekroju, zdecydowanie grubszy u nasady, niekopiowany, sięgający co najmniej do stawu skokowego, ale nigdy nie tak długi, aby dotykał ziemi. Bez pióropusza czy frędzla. U psów odmiany długowłosej, frędzel obfity i długi. W czasie aktywności ogon falujący i nieco bardziej odchylony od poziomu tworząc kształt sierpa, nie zawinięty.
Dorosłe psy osiągają od 66 do 73 cm wysokości w kłębie, suki są mniejsze i mierzą od 62 do 68 cm. Waga kształtuje się w granicach 40 kg. Sierść jest krótka i przylega do skóry; jej długość oscyluje w granicach 1,5 - 3 cm na grzbiecie; podszerstek bardzo delikatny, rzadki i dobrze przylegający do skóry. U odmiany długowłosej włos może być nieco pofalowany na grzbiecie i o przybliżonej długości przekraczającej 7 cm, w zależności od pory roku, przy czym najdłuższy włos przypada na okres zimowy. Podszerstek jednolicie rozmieszczony i stosunkowo rzadki. Włos na końcówce ogona, czubkach uszu i tylnych częściach kończyn nieco dłuższy. U obu odmian włosa gładki, twardy i dość cienki. Jedynym dopuszczalnym typem umaszczenia jest czarny w różnych formach nasycenia. Biel dopuszczalna jedynie na klatce piersiowej, w kształcie cienkiego krawata zaznaczonego pod szyją oraz na kończynach przednich i tylnych w postaci delikatnych znaczeń na pazurach i końcówkach palców.
pies z majorki (Ca de Bestiar), fot. Kriegerkalle
Temperament
Owczarek z Majorki to typowy pies jednego właściciela, który nigdy z trudnością akceptuje obecność obcych na swoim terytorium i raczej nie wchodzi z nimi w głębsze interakcje. Jest bardzo inteligentny i pojętny, bardzo szybko się uczy. Jest odporny na niekorzystne warunki pogodowe; może mieszkać w zasadzie wszędzie, chociaż najlepiej czuje się w środowisku podmiejskim. Dobrze znosi wysokie temperatury. Jest krzepki i ruchliwy; chętnie uczy się nowych rzeczy i współpracuje z właścicielem. Sprawdza się w psich sportach.
Zdrowie i Pielęgnacja
Psy nie cierpią na typowe przypadłości zdrowotne. Pielęgnacja nie jest uciążliwa.
Wysokość: Dorosłe psy osiągają od 66 do 73 cm wysokości w kłębie, suki są mniejsze i mierzą od 62 do 68 cm.
Waga: Waga kształtuje się w granicach 40 kg.
Umaszczenie: Jedynym dopuszczalnym typem umaszczenia jest czarny w różnych formach nasycenia. Biel dopuszczalna jedynie na klatce piersiowej, w kształcie cienkiego krawata zaznaczonego pod szyją oraz na kończynach przednich i tylnych w postaci delikatnych znaczeń na pazurach i końcówkach palców.
Zdrowie: Owczarki z Majorki nie cierpią na typowe przypadłości zdrowotne.
Pielęgnacja: Pielęgnacja opiera się na regularnym przycinaniu pazurów i przemywaniu uszu. Kąpiele jedynie okazjonalnie.
Rodzina: Pies może spełniać funkcje obronne. Jest bardzo czujny i oddany swojemu właścicielowi; czuły i lojalny wobec osoby, której zaufa. Często podejrzliwy w stosunku do obcych, chociaż zawsze uprzejmy i nieagresywny. To bardzo niezależna rasa, przyzwyczajonych do życia na zewnątrz. Potrzebuje ruchu i aktywności fizycznej.
Inne nazwy: Ca De Bestiar, perro de pastor mallorquin.
Klasyfikacja FCI - grupa I, sekcja 1, nr wzorca 321. Próby pracy nie wymagane.
Autor zdjęcia: photokappa
