Udostępnij ten artykuł.

Pasożyty u psa

Pasożyty u psa dzielą się zasadniczo na dwie grupy: tasiemce i nicienie.

Do tasiemców zaliczamy przede wszystkim tasiemca psiego, bąblowcowego i krętkowego.

Do grupy nicieni wchodzą: glisty, tęgoryjce, nicienie płucne i włosogłówki.

Glisty umiejscawiają się w jelicie cienkim i stanowią poważną przypadłość nie tylko u psów, ale także u ludzi. Zainfekowania ciała zwierzęcia poprzez glisty może nastąpić drogą pokarmową. Kiedy larwa glisty przedostaje się do układu pokarmowego psa, natychmiast ulega przeobrażeniu i wychodzi z cysty. Następnie lokuje się w jelicie cienkim. Obecność glisty w ciele czworonoga może doprowadzić do powstania licznych schorzeń. Najcięższym spośród nich jest toksokaroza. Do znaków informujących nas o obecności glisty w ciele zwierzęcia zaliczamy: kaszel, biegunkę, spadek masy ciała, osłabienie struktury sierści i wypadanie włosa, a także ogólną apatię.

Tęgoryjce, inaczej Ancylostoma caninum, mogą doprowadzić do poważnych powikłań. Osobniki zakażone cierpią z powodu niedokrwistości i anemii, zaś w kolejnych etapach choroby pojawiają się problemy związane z oddychaniem, a nawet okresowy letarg.

Tęgoryjce Ancylostoma caninum

Tęgoryjce (Ancylostoma caninum)

Nicienie płucne sieją spustoszenie w układzie oddechowym. Głównym źródłem zakażenia są wydzieliny fizjologiczne chorego zwierzęcia. Bardzo podatne na zachorowania są małe psy i szczenięta, które nierzadko spożywają kał obcych zwierząt.
 

Zakażenie pasożytami włosogłówki następuje zazwyczaj poprzez spożycie larw z zakażonego środowiska. Zwierzę może cierpieć z powodu długotrwałych, krwistych biegunek. Niezbędny jest kontakt z weterynarzem, gdyż nieleczone zakażenie może doprowadzić do uszkodzenia jelita cienkiego.

Zakażenie psim tasiemcem odbywa się poprzez spożycie pchły lub wszy- wystarczy, że zwierzę zje pchłę z larwą tasiemca, bądź też zetknie się bezpośrednio z zakażoną larwą. Pierwsze człony larwy tasiemca zostają wydalone po upływie dwóch-trzech tygodni od zarażenia.

Tasiemiec psi (Dipylidium caninum)
Tasiemiec psi (Dipylidium caninum)

Tasiemiec bąblowcowy nie jest groźny dla psów, jednakże może zakończyć się zgonem u człowieka. Larwy tasiemca bytują w wątrobie zarażonego zwierzęcia i nie dają żadnych widocznych objawów zakażenia. Tasiemiec bąblowcowy nie jest spotykany na terenie Polski.

W jaki sposób nasze czworonogi mogą się zarazić?

Zwierzęta mogą zarazić się na cztery, różne sposoby:

  1. drogą pokarmową,
  2. przez skórę,
  3. łożysko i
  4. kontakt bezpośredni.

Zakażenie drogą pokarmową jest bodaj najczęściej spotykanym sposobem zakażenia pasożytem. Pasożyt przedostając się do układu pokarmowego wraz z wodą, albo innym pokarmem i natychmiast uwalnia larwy z cyst i jaj. Aby tego dokonać niezbędne jest prawidłowe ph, odpowiednia ilość wybranych enzymów i żółci. Bardzo częstym źródłem zakażenia jest mleko matki. Suki, które nie zostały odrobaczone, mogą przenosić różnego rodzaju pasożyty i bakterie do organizmów swoich młodych. Z racji tego, że szczenięta nie posiadają jeszcze odpowiedniej odporności, są bardzo narażone na przykre konsekwencje, a nierzadko nawet śmierć. Zarażone szczenię powinno być leczone przy pomocy odpowiednich środków zwalczających robacznicę.

Pasożyty zasiedlają swoich żywicieli również przez łożysko. Do zakażenia może dojść na dwa sposoby. Po pierwsze, ciężarna suka może zarazić się pasożytem w czasie ciąży; pasożyty dostają się wówczas do krwioobiegu dużego i przedostają do płodu. Równie często dochodzi do zarażenia pasożytami, które bytowały w ciele samicy jeszcze przed zajściem w ciążę. Na skutek działania hormonów ciążowych wydostają się ze swoich stałych pozycji i atakują płód.

Zakażenie przez skórę jest kolejną metodą ataku pasożytów. Odbywa się najczęściej w sposób mechaniczny. Przykładem podskórnej inwazji pasożyta jest chociażby atak kleszcza, który wbija się w naskórek zwierzęcia i dostaje do warstwy podskórnej. Skuteczną obroną przed tego rodzaju atakami jest zastosowanie specjalnych środków i koncentratów odstraszających muchówki, komary i kleszcze. Pasożyty stanowią szczególnie duże zagrożenie w okresie wiosennym i letnim.

Zakażenie przez kontakt jest często utożsamiane z zakażeniem przez kopulację. Niemniej jednak nie wyczerpuje to w pełni tematu. Zwierzęta mogą zarazić się poprzez pobieżny kontakt, bądź w czasie kontaktu z wydzielinami ciała innego zwierzęcia.

Główne objawy zakażenia pasożytami

Na sam koniec artykuły wymienimy jeszcze kilka, podstawowych objawów, które możemy spotkać u osobnika zakażonego pasożytami. Zastrzegamy jednak, że trudno sporządzić katalog, który w sposób kompleksowy obejmie wszelkie objawy zakażenia i pozwoli wyczerpać temat. Objawy chorobowe są, bowiem w dużym stopniu zależne od kondycji zdrowotnej zwierzęcia, jego układu odpornościowego, a także przebytych wcześniej chorób. Mimo wszystko postaramy się w sposób pobieżny opisać główne skutki zainfekowania organizmu przez pasożyta.

Najważniejszymi objawami ze strony układu pokarmowego są: biegunki, obecność krwi w kale, wymioty i powiększony brzuch. Czasami mogą wystąpić podrażnienia wokół odbytu. Zwierzę może cierpieć na problemy oddechowe: zapalenia płuc, ciężki oddech. Objawami zewnętrznymi zakażenia są: słaby stan sierści, jej matowość i ogólna apatia zwierzęcia.

Tagi artykułu: