Historia
Pinczery były znane już w XVIII-wiecznych Niemczech i chętnie wykorzystywane przez niemieckich gospodarzy, handlarzy, a także wozaków. Doskonale sprawdzały się zarówno jako stróże obejścia czy powozu, jak i poławiacze szkodników.
Niewielkie psy z wyczulonym zmysłem powonienia wciskały się praktycznie we wszystkie zakamarki w pogoni za ofiarą. W XVIII wieku psy dzieliły się na dwie odmiany gładkowłosą: (dzisiejsze pinczery średnie) i szorstkowłosą (obecne sznaucery). Dawni kynolodzy podejrzewali, że pinczery są potomkami psów sprowadzonych z Anglii, a w szczególności Black and Tan Teriera. Hipoteza wydaje się prawdopodobna zważywszy, że niemieckie słowo pinscher wzięło się od angielskiego słowa ‘to pinch’, które oznacza ‘szczypać, łapać, chwytać’ i odnosi się w pewnej mierze do techniki łowieckiej psów. Pinczery polują bowiem w dość nietypowy sposób; najpierw uderzają szkodnika łapami, a dopiero później duszą.
Pierwszym kynologiem, który podjął się opisu rasy, był dr Ludwik Reichenhach, który w 1836 roku odróżnił pinczery gładkowłose od szorstkowłosych, zwracając uwagę na metody łowieckie tych psów. Opisał je jako psy smukłe o obwisłych uszach. W roku 1880 opublikowano pierwszy wzorzec rasy, a piętnaście lat później założono pierwszy Klub Pinczera i Sznaucera. XX wiek przyniósł poważne załamanie hodowli. Po II wojnie światowej rasa niemal zupełnie wyginęła; w 1949 roku nie urodził się ani jeden miot! Na szczęście hodowcy podjęli starania i zrekonstruowali rasę. Obecnie psy nie cieszą się wielką popularnością w Europie, niemniej liczebność populacji od dłuższego czasu utrzymuje się na stałym poziomie.
Wygląd
Sylwetka psa wpisuje się w kwadrat, co oznacza, że wysokość w kłębie jest w przybliżeniu równa długości ciała. Pinczer jest psem o smukłej acz muskularnej budowie ciała.
Czaszka mocna, wydłużona, guz potyliczny słabo zaznaczony. Wierzch głowy płaski, z profilu równoległy do grzbietu nosa. Stop wyraźnie zaznaczony. Trufla nosa dobrze rozwinięta i zawsze czarna. Kufa o kształcie tępego klina. Grzbiet nosa prosty. Wargi czarne, przylegające, suche, także w kącikach. Szczęki mocne; uzębienie kompletne (42 białe zęby zgodnie z wzorem zębowym). Zęby ustawione w zgryzie nożycowym. Mięśnie policzków dobrze rozwinięte. Oczy ciemne, owalne, powieki przylegające i czarno pigmentowane. Uszy wysoko osadzone, wiszące, w kształcie litery V. Szyja szlachetnie wygięta, niezbyt krótka, płynnie przechodząca w łopatki. Linia górna tułowia lekko opada w kierunku zadu. Kłąb stanowi najwyższy punkt grzbietu. Grzbiet mocny, krótki i dobrze związany. Lędźwie krótkie, mocne i głębokie. Zad lekko zaokrąglony. Klatka umiarkowanie szeroka, na przekroju owalna, sięgająca łokcia. Przedpiersie wyraźne. Ogon naturalny, pożądany sierpowaty lub szablasty.
Pinczer średni
Kończyny proste oglądane z przodu mocne, proste i ustawione nie za blisko siebie. Przedramiona oglądane z boku proste. Łopatki przylegają do klatki piersiowej; są dobrze umięśnione. Ramię przylegające do tułowia, mocne i dobrze umięśnione. Łokcie przylegające, niewykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Przedramię dobrze rozwinięte i umięśnione. Łapy krótkie, okrągłe, palce zwarte i wysklepione (łapa kocia), opuszki mocne, pazury krótkie, czarne i mocne. Kończyny tylne o dobrym kątowaniu. Udo średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione. Staw kolanowy nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz. Staw skokowy wyraźnie kątowany, mocny, nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.. Palce zwarte i wysklepione. Pazury krótkie i czarne.
Skóra dobrze przylega na całym ciele. Sierść krótka i gęsta, gładka, przylegająca, lśniąca, bez przełysień. Dopuszczalnymi jednolitymi odcieniami sierści są czerwień jelenia i jasno ruda do ciemno rudej. Czarna podpalana: lśniąco czarna z czerwonymi znaczeniami. Pożądane są znaczenia jak najbardziej wysycone i wyraźnie odgraniczone. Znaczenia występują nad oczami, na spodniej stronie szyi, na łapach do wysokości nadgarstków, wewnętrznej stronie tylnych nóg, na spodzie ogona przy nasadzie. Na klatce piersiowej występują dwa jednakowe trójkąty.
Pinczery średnie mają zwyczajowo dokowane ogony i przycinane uszy; dzieje się tak od ponad dwustu lat. Dokowanie ogonów miało, jak sądzono jeszcze do niedawna, zapobiegać wściekliźnie, wzmacniać plecy, zwiększać prędkość czworonoga i obniżać jego podatność na urazy mechaniczne. Motywacje dla obcinania uszu były zgoła odmienne. Psy ze spiczastymi uszami miały wyglądać dojrzalej i poważniej - opadające uszy kojarzą się, bowiem ze szczeniętami i nieporadnością. Przycinanie uszu i dokowanie ogona powinny być wykonywane jedynie przez uprawnionego lekarza weterynarii. Obecnie tego się nie praktykuje.
Pinczer średni
Pinczer średni
Pinczer średni
Pinczer średni (Deutscher Pinscher) to średniej wielkości pies. Dorosłe osobniki osiągają od 45 do 50 centymetrów wysokości w kłębie. Średnia waga dorosłych samców i samic kształtuje się w granicach 13 – 18 kilogramów.
Temperament
Dobrze wychowany Pinczer średni będzie kochającym towarzyszem człowieka i oddanym stróżem domu. Pinczer średni jest bardzo inteligentny i szybko się uczy. Nadaje się dla rodzin z nieco większymi dziećmi, które potrafią zajmować się psem i mu nie dokuczają. Rasa przejawia tendencje do włóczęgostwa. Odpowiednio przeprowadzone szkolenie z wykorzystaniem metod pozytywnych powinno jednak znieść ten problem.
Pinczer średni użytkowość
Pinczery średnie są dobrymi stróżami domu, gdyż są nieufne wobec obcych i szczekliwe. W przeszłości były wykorzystywane do wyławiania pasożytów z budynków gospodarczych, zatem nie tolerują gryzoni (również kotów).
Pinczer średni jest bardzo energicznym psem, który potrzebuje dużo ruchu i aktywności fizycznej; wymaga wielu godzin ćwiczeń w ciągu dnia. Psy najlepiej czują się w domach z ogrodem, niemniej mogą mieszać także w blokach, o ile właściciel nie zaniedba obowiązku codziennych długich spacerów.
Zdrowie i pielęgnacja
Zważywszy na wąską pulę genową osobniki mogą chorować na przypadłości dziedziczne takie jak: zaćma, dysplazja stawu biodrowego i łokciowego, choroba von Willebranda, zaburzenia tarczycy i choroby serca.
Pielęgnacja Pinczera średniego ogranicza się do regularnego przeczesywania sierści. Jako że sierść nie jest długa, wystarczy szczotkowanie raz na tydzień.
Pinczery średnie
Wysokość: Pinczer średni (Pinczer niemiecki) to średniej wielkości pies. Dorosłe osobniki osiągają od 45 do 50 centymetrów wysokości w kłębie.
Waga: Średnia waga dorosłych samców i samic kształtuje się w granicach 13 – 18 kilogramów.
Umaszczenie: Dopuszczalnymi jednolitymi odcieniami sierści są czerwień jelenia i jasno ruda do ciemno rudej. Czarna podpalana: lśniąco czarna z czerwonymi znaczeniami. Pożądane są znaczenia jak najbardziej wysycone i wyraźnie odgraniczone. Znaczenia występują nad oczami, na spodniej stronie szyi, na łapach do wysokości nadgarstków, wewnętrznej stronie tylnych nóg, na spodzie ogona przy nasadzie. Na klatce piersiowej występują dwa jednakowe trójkąty.
Zdrowie: Zważywszy na wąską pulę genową osobniki mogą chorować na przypadłości dziedziczne takie jak: zaćma, dysplazja stawu biodrowego i łokciowego, choroba von Willebranda, zaburzenia tarczycy i choroby serca.
Pielęgnacja: Pielęgnacja Pinczera średniego ogranicza się do regularnego przeczesywania sierści. Jako że sierść nie jest długa, wystarczy szczotkowanie raz na tydzień.
Rodzina: Pinczery średnie są psami towarzyskimi, które mają ogromne zapotrzebowanie na ruch. Nie powinny mieszkać w domach z bardzo małymi dziećmi. Są podatne na szkolenia. Dość szczekliwe.
Pochodzenie: Niemcy
Inne nazwy : niem. deutscher Pinscher, ang. german pinscher, pinczer niemiecki,, niemiecki pinczer średni
Cena szczeniąt z rodowodem to koszt rzędu od 1700 do 1800 złotych (Źródło Alegratka, Olx)
Klasyfikacja FCI – grupa II, sekcja 1, nr wzorca 184. Próby pracy nie obowiązują.
