W poniższym artykule postaramy się odnaleźć odpowiedź na pytanie, jakie są przyczyny agresji u psów oraz czy w jakikolwiek sposób możemy im przeciwdziałać.
Agresja z powodu przewlekłego bólu
Naukowcy z barcelońskiego Uniwersytetu Autonomicznego orzekli, że jedną z przyczyn agresji wśród zwierząt może być przewlekły ból. Jeżeli agresja nie stanowiła zachowania typowego dla naszego czworonoga, a pojawiła się dopiero po pewnym czasie, z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, ze u zwierzęcia nie zdiagnozowano w prawidłowy sposób objawów chorobowych. Przyczyny agresji u psów nie zawsze są proste do wykrycia, dlatego też nie powinniśmy poprzestawać na eliminacji jednego czynnika, a zapoznać się ze wszystkimi możliwymi przyczynami nasilenia się zachowań agresywnych.
Powyższe stwierdzenie może być poparte materiałem badawczym zgromadzonym przez naukowców i lekarzy weterynarii. Obserwacje poczynione w wyniku eksperymentu polegającego na lokalizacji przyczyny agresji u dwunastu wybranych psów dobitnie ukazują, że większość z nich zachowuje się w sposób niekontrolowany z powodu strachu przed dotknięciem chorego i czułego miejsca w ich ciele.
Agresja u psa na tle hormonalnym
Problem hormonów dotyka przede wszystkim samic, jednakże nie stanowi to reguły. Również u psów mogą występować reakcje agresywne, które są spowodowane między innymi chęcią dominacji w stadzie i podporządkowaniem sobie pozostałych jego członków. Najbardziej popularną metodą walki z agresją hormonalną jest odpowiednio wczesna sterylizacja zwierząt. Agresja hormonalna może występować także u suk ciężarnych oraz u młodych matek.
Przyczyny agresji u psów, a przede wszystkim suk, najczęściej leżą u podłoża zmian hormonalnych.
Agresja spowodowana obawą o młode
Agresja spowodowana troską o młode wiąże się niejako z agresją na tle hormonalnym. Suki pragną ochronić swoje szczenięta przed obcymi, w związku z czym bardzo poważnie traktują wszelką próbę wtargnięcia na ich terytorium. Aby zniwelować zagrożenie pojawienia się u suki zachowań agresywnych należy zapewnić jej maksymalny spokój i nie dopuszczać doń osób obcych.
Agresja dominacyjna
Dążenie do objęcia funkcji samca alfa w stadzie stanowi naturalną potrzebę większości czworonogów. Agresja może objawiać się zarówno na sposób pośredni jak i bezpośredni. Bezpośrednia agresja wiąże się z indywidualną potyczką czworonogów, która nierzadko kończy się śmiercią jednego z nich. Agresja pośrednia przejawia się zaś poprzez bierny atak: szczerzenie zębów, warczenie i drapanie o ziemię zadnimi łapami.
Niektóre rasy mają zdecydowanie silniejszą potrzebę dominacji i znacznie częściej podkreślają swoją pozycję w stadzie (mamy na myśli przede wszystkim psy, których pierwotny charakter pracy determinował dużą niezależność i samodzielność podejmowania decyzji). Rasy niezależne i posiadające silny instynkt do obejmowania przywództwa w stadzie nie nadają się w żadnym razie dla niedoświadczonego hodowcy. Częstokroć dochodzi do sytuacji, że agresja dominacyjna ukierunkowana jest na właściciela i przez pewien czas pies i pan walczą o przywództwo w domu. Jedynie osoba silna psychiczne jest w stanie poradzić sobie z tak dużym obciążeniem i doprowadzić zwierzę do pionu.
Agresja u psa z powodu traumy
Agresja o podłożu traumatycznym stanowi najczęściej wynikową przykrych doświadczeń z okresu szczenięctwa.
Agresja traumatyczna jest niejako przypisana do większości zwierząt pozostających w schronisku. Kolejni właściciele zazwyczaj nie zdają sobie sprawy, co przeżyło ich zwierzę i jakie ma doświadczenia ze wcześniejszych lat życia. Dopiero kilkumiesięczna obserwacja pozwoli stworzyć obiektywny katalog zachowań, które mogą wpłynąć na nasze zwierzę i doprowadzić je do zachowań agresywnych. Każdy właściciel musi wiedzieć, że zachowania agresywne nie powinny być utożsamiane jedynie z agresją czynną, ale również z agresją bierną. Do biernej agresji należy warczenie, skamlenie, szczerzenie kłów. Psy ze schroniska mogą wykazywać zachowania agresywne podczas podniesienia przez właściciela ręki, zbliżenia się do nich podczas spożywania posiłku, bądź też pozostawienia samym sobie. Psy ze schroniska znacznie częściej cierpią z powodu lęku separacyjnego, który rozwija się na skutek pozostawiania ich w pustych boksach i braku odpowiedniej socjalizacji.
Agresja łowcza
Każdy pies posiada instynkt łowczy, niemniej u każdego osobnika objawia się on w nieco inny sposób. Najsilniejszy instynkt myśliwski mają psy, które były przysposabiane do wyławiania drobnej zwierzyny i pogoni za nią. Teriery, Setery i wszelkiego rodzaju houndy w żadnym razie nie nadają się do życia pod jednym dachem z kotami i innymi zwierzętami domowymi. Terriery mogą również rzucać się do pogoni za kotami, dlatego też powinniśmy stale mieć je na uwadze i trzymać na smyczy. Agresja łowcza jest ukierunkowana na zwierzęta, które nie pozostają w bliskim otoczeniu psa. Oznacza to, że wszystkie osobniki, które wychowywały się wspólnie z czworonogiem, są niejako wolne od zagrożenia. Nierzadko widzimy sytuacje, w których zarówno pies jak i kot mogą żyć pod jednym dachem i wcale się wzajemnie nie zwalczają.
Nieprawidłowa opieka w okresie szczenięcym jako przyczyna agresji u psów
Okres szczenięcy jest kluczowym etapem życia psa. To właśnie wtedy pies jest najbardziej podatny na zachorowania i wtedy też wchodzi w pierwszy etap socjalizacji. Przyczyną agresji u psów w wieku dojrzałym może być fakt, że zostały odłączone od matki za wcześnie. Szczenię musi przebywać w towarzystwie suki przez kilka pierwszych tygodni. Zbyt wczesne odstawienie ich od mleka może spowodować wykształcenie się lęku separacyjnego i skutkować agresywnymi zachowaniami w przyszłości.
Agresja u psa wywołana nieprawidłową dietą
Nieprawidłowa dieta jest bardzo częstym powodem agresji wśród psów. Właściciele nie zdają sobie zazwyczaj sprawy, co podają swoim czworonogom i jakie składniki zawiera ich codzienny pokarm. Zbyt duże dawki składników energetycznych i obfitość produktów przetworzonych i wzbogaconym różnego rodzaju spulchniaczami i konserwantami mogą spowodować nieprawidłowe reakcje organizmu i dodatkowo pobudzać zwierzę. Właściciel musi pamiętać o stosowaniu zrównoważonej diety, która odpowiada potrzebom żywieniowym i jest dostosowana do wieku zwierzęcia.
