Udostępnij ten artykuł.

Psy rzeźnickie

Psy rzeźnickie funkcjonowały w miastach już od najdawniejszych czasów. Przekazy starożytne nie informują nas wprawdzie o pracy rzeźnika oraz jego pomocnikach, jednakże rzeźnie jako takie funkcjonowały. Trudno wyobrazić sobie pracę rzeźników, którzy nie mogliby podeprzeć się pomocą czworonogów. Psy rzeźnickie służyły przede wszystkim do zaganiania zwierząt hodowlanych do rzeźni. Nierzadko przemierzały spore odległości i w związku z tym musiały odznaczać się dużą sprawnością fizyczną oraz siłą.

O funkcjach pracowniczych psów rzeźnickich dowiadujemy się dopiero z przekazów nowożytnych. Czworonogi nie tylko pracowały w rzeźniach, ale towarzyszyły również handlarzom bydła. Handlarze podróżowali po całej Europie i szukali nabywców na swoje bydło. Psy rzeźnickie były niezwykle pomocne, gdyż potrafiły uspokoić rozjuszone zwierzęta i zmusić je do uległości.

Protoplastą psów rzeźnickich był Buldog. Do jego cech charakterystycznych zaliczyć można zwisające luźno wargi i oklapnięte uszy. Pies był dość szeroki i nieproporcjonalnie zbudowany, co sprawiało, że nie nadawał się do długotrwałych biegów i szybko męczył. Przysadzistość i korpulentny wygląd nie sprawiały jednak, że zwierzęta były niemrawe i leniwe. Psy cechowały się niepospolitą odwagą i tytaniczną wręcz siłą. Z tego też względu z łatwością mogły złapać byka za nos i sprowadzić go do parteru.

Główną zaletą psów była niezwykłe wierność i oddanie właścicielowi. W przypadku wyższej konieczności rzucały się w obronie swojego właściciela i nierzadko traciły przy tym życie. Psy wykorzystywały szczególną technikę podczas prowadzenia walk, która prawie zawsze przynosiła im zwycięstwo. Z racji tego, że uścisk ich szczęk był bardzo mocny, przeciwnik nie potrafił oswobodzić się z uchwytu. Buldogi ściskały szyję przeciwnika do momentu, aż ten nie podda się, bądź nie dokona swojego żywota. Jeżeli przeciwnik nie był bykiem, to z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że Buldog był w stanie położyć go na łopatki. Oczywiście, zdarzały się przypadki, że pies, kilkanaście razy mniejszy od byka, był w stanie go powalić poprzez wykorzystanie swojego popisowego chwytu.

Pies rzeźnicki zaganiający krowy

Pies rzeźnicki zaganiający krowy

Zmierzch popularności Buldogów

Populacja Buldogów była bardzo wysoka od początku XII do końca XIX wieku. Psy pracowały w rzeźniach, ale także brały udział w ulicznych walkach. W czasach średniowiecznych niezwykle popularne były walki psów z bykami. Buldogi chwytały byki za nosy i przytrzymywały tak długo, jak to tylko było możliwe. Niestety, z racji tego, że byki były z natury rzeczy silniejsze, bardzo często zdarzało się, że brały Buldogi na rogi i zabijały je w okrutny sposób. Walki pomiędzy zwierzętami zostały zakazane w pierwszej połowie XIX wieku. Właśnie wtedy hodowla psów znacznie się zmniejszyła. Oczywiście, organizatorzy psich walk nie zaprzestali swojej działalności, a przenieśli ją na inny poziom. W XIX wieku wyhodowano również rasę psów, która była o wiele mocniejsza od Buldogów oraz specjalizowana na walki pomiędzy sobą mowa o Bulterierach. Bulteriery są bardzo silnymi, zwinnymi i krwiożerczymi czworonogami, które nie wzbraniają się przed walką pomiędzy sobą. Jeżeli już wejdą do pojedynku, musi on zakończyć się śmiercią jednego z nich.

Walki Bulterierów nie stanowią rzadkości nawet w czasach współczesnych. Media bardzo często wspominają o przypadkach walk gladiatorskich i przekonują właścicieli o szkodliwości tychże pojedynków. Niestety, kontrolowanie tego procederu jest niemożliwe.

Tagi artykułu: