Zwykle psy wyglądają na mocne i silne. Jednak u niektórych ras występuje wzorzec osobnika bardzo szczupłego i wiotkiego. Psy tych ras nie wyglądają tak z powodu złego karmienia, lecz jest to ich cecha genetyczna. Po co i w jakim celu wyhodowano takie rasy psów chudych? Oto nasz top 5 najcieńszych i najchudszych ras psów na świecie. Chcesz kupić sobie nowego elegancko wyglądającego psa, więc konieczne poznaj rasy psów chudych. Jeszcze dziś przeczytaj wszystko na ich temat i sprawdź, dlaczego są takie szczupłe!
Rasy psów chudych
Charty – greyhound, whippet, chart włoski, afgański saluki, perski, afrykański, rosyjski borzoj, polski.
Charty, to najbardziej znane na świecie rasy psów chudych. Wyhodowano je w celach myśliwskich. Ich niezwykle szczupły wygląd i bardzo długie nogi mają pomagać w jak najszybszym bieganiu w pogoni za zdobyczą. W różnych częściach świata, niezależnie od siebie stworzono wiele ras chartów, jednak wszystkie one wyglądają bardzo podobnie. Mają długi, bardzo szczupły tułów i nogi oraz cienki ogon i małą, smukłą głowę. Z reguły są przy tym krótkowłose, choć zdarzają się też rasy długowłose, jak np. chart afgański. Psy te wyglądają ze swoją szczupłością niezwykle elegancko, niczym prawdziwi psi arystokraci. Dzięki takiej budowie ciała, są to najszybsze psy świata. Potrafią doścignąć i złapać zająca, antylopę, czy gazelę. Warto wiedzieć, że charty są też jednymi z najstarszych ras psów na świecie. W Polsce ich posiadacze muszą rejestrować ten fakt w lokalnych samorządach, czego wymaga odrębna ustawa. Wszystko po to, by nie używano ich do kłusownictwa. Charty potrzebują naprawdę dużej ilości ruchu, w tym biegania.
Irlandzki wilczarz.
To największy i najmasywniejszy pies z grupy chartów, choć zalicza się go do grupy rasy psów chudych. Pierwotnie wilczarze wykorzystywano do polowania głównie na jelenie i wilki, jednak obecnie są trzymane głównie jako psy wystawowe i do towarzystwa. Na przełomie XIX i XX w. odkryto, że wilczarze są spokrewnione ze starożytnymi grupami psów żyjącymi na terenie Irlandii jeszcze w VII-VIII wieku p.n.e. Najstarsze zapiski o takich silnych i dużych szczupłych psach pochodzą ze starożytnego Rzymu, gdzie bardzo je ceniono i podziwiano za grację i dystyngowany i mocny wygląd. Z kolei w Irlandii dawni władcy i szlachta umieszczali je często w swoich herbach, zwykle obok koniczyny i harfy. Mówiono też o nich, że to psy „łagodne, gdy są głaskane i dzikie, gdy sprowokowane”. Przed wiekami w Irlandii używano je do polowań na wilki i grubą zwierzynę. Gdy liczba zwierząt w lasach przez lata spadała, także wielkie wilczarze zaczęły stopniowo zanikać z pańskich dworów. W XVIII w. było ich już bardzo mało, a pod koniec XIX w. uznano je praktycznie za wymarłe. Odnaleziono jednak nieliczne osobniki i na ich podstawie odtworzono rasę. Obecny wilczarz irlandzki nadal zalicza się do największych psów. Jest też jednak bardzo smukły, jak przystało na rasy psów chudych, choć jednocześnie mocny i muskularny. Jego wysokość dochodzi do 120 cm. Jak wszystkie charty, porusza się lekko, elegancko i z gracją. Sierść ma szorstką i sztywną, więc szczupłości ciała zbyt mocno nie widać. Umaszczenie zwykle ma szare, stalowoszare, cętkowane, czerwone, czarne, czysto białe lub koloru pszenicy. Zdziwienie budzi też wielka łagodność charakteru, cierpliwość i pokora tych psów. Ogromne wilczarze lubią też dzieci i dobrze się czują w rodzinnym gronie. Uwaga jednak, gdyż te wielkie psy potrzebują bardzo dużej przestrzeni i legowiska.
Chortaj.
Jest to rasa psa zaliczanego do grupy chartów rosyjskich. Niektórzy specjaliści kynolodzy zaliczają te psy do rasy chart rosyjski, jako jej odmianę krótkowłosą. Pewna znana badaczka Kovácová uważała jednak, że chortaj to krzyżówka charta angielskiego z rosyjskim borzojem i z wymarłymi już chartami rosyjskimi w typie tazy (wymarła rasa mająca dwa typy chartów – krymka i Gorka). Rasa ta jest mało znana w Polsce.
Staroegipskie charty Tesem.
Słynna wymarła rasa psów starożytnych Egipcjan, którą też można zaliczyć do rasy psów chudych. Psy te wyglądem i użytkowością były zbliżone do dzisiejszych chartów. Za najstarszy wizerunek psa przypominającego swym wyglądem charta, uważa się właśnie obraz przedstawiony na starożytnej misie pochodzącej z kultury Amrah, z Górnego Egiptu, datowanej na 3800-3600 rok p.n.e. Psy te można spotkać na wielu freskach naściennych, malunkach na naczyniach oraz w postaci glinianych i kamiennych figurek z okresu starożytnego Egiptu. Były to psy średniej wielkości i kształtu dzisiejszych krótkowłosych chartów. Miały jednak pewną odmienną cechę – stojące, duże trójkątne uszy. W starożytnym Egipcie samce tych psów nazywano tesem, a samice tesemt. Staroegipskie charty tesem uważa się w kynologii za protoplastów współczesnych chartów śródziemnomorskich, do których zaliczane są podobne kształtem do tesema rasy: pies faraona, podenco z Ibizy (występuje na Balearach i Pitiuzach), podenco kanaryjski (występuje na Wyspach Kanaryjskich), podengo portugalski, cirneco dell'Etna z Sycylii.
Pies Faraona (Pharaoh hound).
Dokładne pochodzenie psów tej rasy nie jest znane, lecz prawdopodobnie wywodzą się w prostej linii ze starożytnego Egiptu, gdzie faraonowie wykorzystywali je, jako eleganckie psy do towarzystwa i do polowań na drobną zwierzynę. W starożytności zamieszkiwały różne obszary Morza Śródziemnego. Obecnie Psy faraona zalicza się więc do sekcji ras psów pierwotnych. Uważa się, że psy rasy Pharaoh hond dotarły najpierw na teren dzisiejszej Malty wraz z podróżującymi Fenicjanami. Wtedy nazywano je jeszcze „psami na królika”. Tak przed wiekami, jak i obecnie Psy faraona są pełne werwy i energii i mają nadal silny instynkt myśliwski, przez co potrzebują bardzo dużo ruchu i wielu urozmaicanych zabaw. Znudzone i niewybiegane mogą łatwo niszczyć różne przedmioty w domu. Jako psy myśliwskie mają też silny charakter, więc potrzebują zdecydowanego i doświadczonego właściciela. Lubią dominować i wymuszać. Bywają też bardzo uparte, nieposłuszne i trudne w szkoleniu i tresurze. Nie są jednak agresywne, choć nie wolno zostawiać ich samych z małymi dziećmi i pozwalać je dzieciom wyprowadzać na spacer bez dozoru dorosłych.
Psy ras Podenco.
Podenco z Ibizy (występuje na Balearach i Pitiuzach), podenco kanaryjski (występuje na Wyspach Kanaryjskich), podengo portugalski, to psy z egipskimi korzeniami starożytnego Tesema. Na tereny południowej Europy i wysp sprowadzili je prawdopodobnie Fenicjanie, Grecy, Kartagińczycy i sami Egipcjanie. Wymienione rasy zalicza się do jednych z najstarszych żyjących obecnie ras psów (zaliczane do ras hiszpańskich i portugalskich), których początki sięgają prawdopodobnie ok. 5000 r. p.n.e. Ich starożytne pochodzenie potwierdzają liczne ślady w postaci posągów i rzeźb, ryciny i freski, czy płaskorzeźby znajdowane w ruinach miast, świątyń i w grobowcach faraonów. Użytkowość Podenco jest typowo myśliwska – są to psy wykorzystywane przez miejscowych do polowań na króliki i przystosowane do pracy w trudnym, nierównym terenie. Doskonale znoszą wysokie temperatury i mogą wytrzymale pracować od świtu do zmierzchu. Dzięki doskonałemu wzrokowi, słuchowi i węchowi, potrafią wyczuć obecność ofiary nawet ukrytej głęboko w norach i szczelinach w podłożu i w ciernistych krzewach. Psy te mają nadzwyczajną wręcz wytrzymałość i zaciętość, dlatego to niezastąpieni myśliwi. Psy tej rasy podobnie jak charty, także wymagają bardzo dużo ruchu i treningów.
Pinczer duży czyli doberman.
To psy dosyć duże i mocne w budowie, ale ogólnie też szczupłe i smukłe. Krajem pochodzenia tej rasy są Niemcy. Wyhodowano je do stróżowania i obrony, choć ich krótka sierść przeszkadza w pracy na większym zimnie. Mimo zrównoważonego charakteru, potrafią więc być czasem agresywne, szczególnie, gdy są źle prowadzone i często zamykane same w kojcu. Szybko się wtedy frustrują i mogą się złościć. Wymagają przewodnika silnego i doświadczonego oraz bliskiego kontaktu z człowiekiem i szkolenia w zakresie posłuszeństwa ogólnego, ze względu na silny charakter. Dobermany są pełne energii i wigoru, więc wymagają codziennie dużej dawki ruchu. Nie należy ich zostawiać samych z dziećmi i uważać, by nie mogły zaatakować obcych, bo są urodzonymi stróżami i zawsze będą pilnować domowników.
Wyżły – weimarski i niemiecki krótkowłosy.
Wyżły mają często sierść sztywną i kosmatą, choć wiele ras to wyżły krótkowłose, które z powodu smukłości budowy, można ogólnie zaliczyć do rasy psów chudych. Wszystkie wyżły są psami myśliwskimi, więc jako takie kochają dużo ruchu i bieganie. Są bardzo żywe i bywają agresywne do innych zwierząt, na które lubią zapolować. Należy na nie przez to uważać na spacerze i w obejściu domu. Wobec dzieci nie są agresywne, lecz mogą im zrobić krzywdę małą delikatnością w zabawie. Ogólnie wyżły są też pełne gracji i szlachetnej dystynkcji w wyglądzie i ruchach.
Chiński grzywacz.
Psy te są modne ze względu na fakt, że na większej części swego ciała nie mają sierści, lecz goła skórę. Przez to wydaja się być bardzo szczupłe, a nawet chude (można je więc zaliczyć do rasy psów chudych). Z powodu gołej skóry mogą cierpieć wystawione na działanie promieni słonecznych, trzeba je więc smarować latem kremami z filtrem, a zimą ubierać w ciepłe ubranka dla psów. Obecnie są to psy wystawowe i do towarzystwa.
