Rasy psów na N

     Kilka słów o historii każdej rasy. Skąd pochodzą psy? Czy są popularne w Polsce? Ciekawostki i informacje hodowlane o popularnych rasach psów na literę N.

Lista ras psów na literę N:

Nagi pies meksykański, Nagi pies peruwiański, Niebieski spaniel pikardyjski, Niemiecki terier myśliwski, Nihon teria, Norfolk terrier, Norsk Lundehund, Norwich Terrier, Nowofundland

Krótki opis wszystkich rasy psów na N:

     Nagi pies meksykański pochodzi z Meksyku. Znaleziska archeologiczne wskazują, że rasa jest obecna na terenach dzisiejszego Meksyku od ponad 3000 lat. Przodkami Xolo były prawdopodobnie rdzenne amerykańskie psy, a właściwie ich bezwłose mutacje. Psy pełniły niegdyś funkcje myśliwskie i towarzyszyły człowiekowi. O ich wartości świadczy częste dokumentowanie podobizn na artefaktach i innych wytworach kulturowych. Na wielu znaleziskach archeologicznych, wyrabianych przez Tolteków i Azteków w Meksyku, widnieje postać bezwłosego czworonoga.

Xolos uznawane były za święte przez psy Azteków oraz Tolteków, którzy wierzyli, że psy są potrzebne duszom ich opiekunów w bezpiecznym przejściu przez podziemia. Starożytni ufali, że zjedzenie psiego mięsa uchroni ich przed chorobami i przedwczesną śmiercią. Na wspólnych biesiadach podawali psie mięso wespół z mięsem indyczym. Niektórzy mieszkańcy Meksyku nadal wierzą, że psy mają magiczne właściwości.

Jako ciekawostkę warto dodać, że psy nie są dobrze znane w Stanach Zjednoczonych. Zdarza się, że osobliwe bezwłose stworzenia bywają kojarzone z legendarną Chupacabrą!

     Nagi pies peruwiański jest rasą starożytną. Uznaje się, że na rozwój rasy miały wpływ dwie kultury: Mochica (I w. p.n.e- VIII w .n.e) i Chimú (IX- XI w.n.e). Przodkowie nagiego psa peruwiańskiego pełnili funkcje stróżów i pilnowali plantacji orchidei. Czworonogi były bardzo szanowane w społeczności Inków. Zachowały się nawet posążki z wizerunkiem osoby w koronie, u którego stóp spoczywa nagi pies peruwiański. Kiedy umierał władca lub osoba z wyższych kręgów społecznych, Inkowie chowali zmarłego wraz z nagim psem peruwiańskim. Psy miały być wcieleniem bóstw, ich inkarnacją. Ślady istnienia czworonogów pochodzą jeszcze sprzed cywilizacji Inków.

   Niebieski spaniel pikardyjski to stara rasa psów wywodząca się z okresu pełnego średniowiecza. Spekuluje się, że przodkowie rasy pojawili się na terenach Francji w XI wieku (okres wypraw krzyżowych). Aż do czasów Rewolucji Francuskiej psy były bardzo powszechne wśród niższych warstw społecznych i pełniły funkcje myśliwskie. W XIX wieku doszło do podziału spaniela pikardyjskiego na kilka typów. Pierwszy spaniel o czarnym umaszczeniu i umaszczeniu szaro-niebieskim został rozpoznany w 1875 roku.

     Rasa Nihon Teria powstała po I wojnie światowej, kiedy to troje hodowców – Rudolf Friess, Walter Zangenberg i Carl-Erich Grunwald – zdecydowali, że stworzą rasę norowców o umaszczeniu czarnym podpalanym. Pierwsze próby odbywały się na czterech czystej linii foksterierach podarowanych przez kierownika ogrodu zoologicznego, Lutz Heck Handenbecka. Czworonogi krzyżowano następnie ze staroangielskimi szorstkowłosymi terierami i terierami walijskimi. W 1926 roku stworzono Deutsche Jagdterrier – Club, który skupiał miłośników rasy – osoby żywo zainteresowane zachowaniem czystości rasowej i utrzymaniu określonych cech osobowościowych psów.

     W 1880 roku brytyjscy sportowcy opracowali we wschodniej Anglii teriera znanego obecnie pod nazwą Norfolk terrier. Psy powstały w wyniku skrzyżowania lokalnych terierów, terierów irlandzkich oraz małych czerwonych terierów wykorzystywanych do wyławiania szczurów. Początkowo psy nosiły nazwę Cantab Terrier. Czworonogi były niezwykle modne wśród studentów, którzy trzymali ich w swoich pokojach na Uniwersytecie w Cambridge w Anglii. Później psy nazywano Trumpington Terrierami. Przed I wojną światową wybitny irlandzki jeździec, Frank Jones, sprzedawał  teriery do USA, zatem były nazywane Jones terierami. Pierwszy Norfolk terrier został zarejestrowany przez American Kennel Club w 1936 roku. Norfolk Terrier został uznany przez United Kennel Club w 1979 roku.

    Norsk Lundehund to rasa psa przeznaczona do polowań na ptaki, a konkretnie – maskonury. W języku norweskim słowo lunde oznacza właśnie maskonura.  Norweski lundehund wywodzi się z rejonów miasta Maastad na Værøy, a jego bezpośrednimi przodkami były małe psy przeznaczone do pilnowania stad owiec i kóz. Pierwsze historyczne opisy rasy pochodzą z roku 1591 i zostały wykonane przez Schønebøla. W 1753 roku opublikowana została książka biskupa z Bergen, Erika Pontopidana, "Det første Forsøg paa Norges naturlige Historie”, w której można znaleźć ciekawe opisy rasy m.in. Do łapania ptaków pies ten szkolony jest w krajach północnych, gdzie nie można wspiąć się za nim po stromych skałach. Na Røst i Varøy, gdzie łapanie ptaków jest najbardziej popularne , każdy chłop trzyma nawet do 20 takich psów. Psy były niezwykle poważane przez chłopów, którzy doceniali ich talenty łowieckie. Zdrowy, w pełni sprawny osobnik był w stanie wyłowić nawet 150 maskonurów w czasie jednej nocy! Aż do XIX wieku psy pozostawały niezastąpione. Później wyłoniła się nowa metoda wyłapywania maskonurów – połowy przez sieć. Psy w niedługim czasie straciły na wartości, a ich liczba drastycznie spadła. Po I wojnie światowej osiągnęła poziom krytyczny. Dopiero w 1937 roku udało się odtworzyć oficjalną hodowlę z kilkorga osobników żyjących wówczas w Maastad. W 1943 roku nastąpiło uznanie rasy.

    Trudno jednoznacznie powiedzieć skąd pochodzi rasa Nowofundlandów. Badania mające ustalić rzeczywistą proweniencję rasy nadal są w toku. Najbardziej popularna hipoteza głosi, że psy wywodzą się z Nowej Funlandii i powstały w wyniku skrzyżowania psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk z dużymi psami do polowań na niedźwiedzie przywiezionymi w XII wieku przez Wikingów. Przypuszczalnym protoplastą rasy miał być  St. John's dog. Od około 1600 roku można mówić o pełnym ukształtowaniu rasy.

Początkowo psy były hodowano w dwóch podstawowych odmianach: łaciatej i jednobarwnej (czarna i brązowa). Z odmiany łaciatej powstał landseer.