Belgijskie rasy psów uznane przez Międzynarodową Federację Kynologiczną oraz rasy psów wymarłych.
Rasy psów z Belgii:
Pies psy: Belgian Shepherd, Belgian Shepherd Dog (Groenendael), Belgian Shepherd Dog (Laekenois), Belgian Shepherd Dog (Malinois), Belgian Shepherd Dog (Tervuren), Bloodhound, Bouvier des Flandres, Griffon Bruxellois, Schipperke, Talbot.
Rasy psów z Belgii
Owczarek belgijski (znany także jako Chien de Berger Belge) to duży pies pasterski przypominający wyglądem Owczarka holenderskiego, Owczarka niemieckiego i inne psy pasterskie z rejonu Niderlandów i Niemiec. Różne rejestry krajowe odnotowują istnienie czterech typów Owczarka, określanych z reguły jako odrębne rasy. Należą doń: Groenendael , Laekenois , Tervuren i Malinois.
Psy pasterskie były bardzo popularne w XIX-wiecznej Belgii. Niestety, znaczne zróżnicowanie typów rasowych, krańcowo odmienne umaszczenie i faktura sierści powodowały zamęt wśród hodowców. Za ujednolicenie rasy odpowiedzialny jest A. Reul, profesor Wyższej Szkoły Weterynaryjnej w Cureghem, który opracował program hodowlany i określił najważniejsze cechy pasterskich. Po długich poszukiwaniach wytypował ponad sto osobników, najwartościowszych dla późniejszej selektywnej hodowli. Następne lata to skuteczna selekcja, częsta hodowla w bliskim pokrewieństwie kilku egzemplarzy.
Szczegółowy wzorzec rasowy dla Owczarka Belgijskiego opracowano 3 kwietnia 1892 roku. Zgodnie z założeniami psy miały występować w trzech odmianach, które różniły się od siebie typami sierści. Rejestracja pierwszych owczarków belgijskich w Księdze Rodowodowej Królewskiego Towarzystwa im. świętego Huberta nastąpiła dopiero w 1901 roku. Ustalenie właściwego temperamentu i wyglądu owczarka było jednak procesem złożonym i trwało do około 1910 roku. Przez cały ten czas hodowcy spierali się odnośnie do preferowanych cech morfologicznych i osobowościowych. Nawet dzisiaj liczne kluby hodowlane sprzeczają się, czy Owczarek belgijski to jedna rasa w obrębie której wyróżniamy cztery odmiany psów, czy też grupa odrębnych rasowo czworonogów.
Nazwa Bloodhound może okazać się nieco myląca, zważywszy że pierwotna nazwa rasy brzmiała "blooded hound". W rzeczywistości psy nie wyławiają zwierzyny poprzez zapach, a dzięki rozwiniętemu zmysłowi węchu. Psy mają 4.000.000.000 komórek węchowych, podczas gdy człowiek zaledwie 5.000.000, a królik 100.000.000.
Współczesne Bloodhoundy są potomkami psów św. Huberta, które były niegdyś hodowane w klasztorze w Ardenach. Klasztorna izolacja umożliwiła utrzymanie czystych rasowo psów. Psy św. Huberta pochodzą w prostej linii od dawnych gończych psów celtyckich, które zostały objęte opieką zakonników. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna nie czyni rozróżnienia na Bloodhoundy i psy św. Huberta, rejestrując jeden, wspólny wzorzec.
Bouvier des Flandres to rasa psa pasterskiego, wywodzącego się z terenów Flandrii . Pierwotnie wykorzystywane do pomniejszych prac gospodarskich, pędzenia bydła i pilnowania stad owiec, dzisiaj spełniają się głównie jako psy stróżujące i policyjne , a także zwierzęta domowe. Inne nazwy rasy to Toucheur de Boeuf i Vuilbaard. Ostatnia nazwa nawiązuje do brody porośniętej włosem o brudnawej barwie.
Mnisi w klasztorze Duinen Ter we Flandrii byli jednymi z pierwszych, znanych hodowców psów zamieszkujących rejony Flandrii. Do stworzenia rasy Bouviers wykorzystali prawdopodobnie przedstawicieli rasy wilczarz irlandzki, szkockie deerhounds oraz lokalne rasy psów. Aż do początku XX wieku rasa nie została w pełni ujednolicona. W obrębie grupy wyróżniano bowiem: Parets, Moermans lub Roeselares i Briards. I wojna światowa doprowadziła do niemalże całkowitego wyginięcia rasy; większość zwierząt wykorzystywana była w czasie działań i kampanii wojskowych. Standard dla Bouvier des Flandres został stworzony w 1936 roku przez komitet francusko-belgijski. Niestety, II wojna światowa spowolniła rozwój rasy, skutkiem czego oficjalny standard FCI został wydany dopiero w 1965 roku.
Wszyskie trzy odmiany Gryfona – Brussels Griffon (Griffon bruxellois), belgijski Griffon (Griffon belge) i Petit Brabancon – pochodzą od starego typu psa zwanego Smousje. Smousje był szorstko powlekanym, małym psem w typie terriera, trzymanym w stajni w celu wyeliminowania gryzoni. Griffon Bruxellois był bardzo popularny pod koniec XIX wieku wśród belgijskiej szlachty. Pierwszy Griffon Bruxellois została zarejestrowany w 1883 roku w pierwszym tomie księgi stadnej belgijskiego Związku Kynologicznego. Okres I i II wojny światowej był niezwykle ciężki dla psów. Większa część populacji zginęła, co doprowadziło do znacznej redukcji puli genowej i pojawieniu się pewnych wad dyskwalifikujących. Do jednej z nich zaliczmy płetwiaste palce. Wielkie zasługi hodowlane leżą po stronie hodowców brytyjskich, którzy są niemalże w stu procentach odpowiedzialni za powojenne odnowienie rasy. Prawdziwy boom na gryfony nastąpił w latach pięćdziesiątych, jednakże nie trwał on długo. Obecnie psy są średnio popularne.
Schipperkes zostały po raz pierwszy uznane za oficjalną rasę w 1880 roku, ich standard opisany w 1889 roku. Nazwa rasy "schipperke", oficjalnie przyjęta w 1888 roku w krajach anglojęzycznych, oznacza "małego podróżnika". W 1920 roku hodowcy belgijscy podjęli jednak kwestię przemianowania rasy na "Shapocke" lub "Scheperke", co oznacza "mały pies". Pomysł ten został po raz pierwszy przedstawiony w artykule w Chasse et Peche w 1894 roku. Autor sugeruje weń, że idea nazwania psa "małym żeglarzem" była wymysłem Anglików, którzy pomylili schipperke z holenderskim psem pracującym na barkach. Niemniej warto wspomnieć, że psy doskonale radzą sobie zarówno na stałym lądzie, jak i na morzu. Nie ujawniają oznak choroby morskiej i szybko przystosowują się do nowych warunków.
Rasy psów z Belgii. Psy wymarłe.
Talbot to wymarła rasa psa myśliwskiego. Psy są obecnie uznawane za belgijskie dziedzictwo narodowe i przedstawiane jako wzór psa myśliwskiego. Niektórzy hodowcy uznają, że Talbots były bezpośrednimi przodkami Beagles i Bloodhounds.
Rasa pochodziła prawdopodobnie z Normandii i została przywieziona do Anglii przez Wilhelma Zdobywcę. W XVII wieku wszystkie duże, ciężkie i powolne czworonogi, bez względu na typ umaszczenia, były uznawane za psy w typie Talbota. Rasa zyskała status wymarłej już w XVIII wieku.
