Które rasy psów wywodzą się z terytorium Szwajcarii? Po chwili konsternacji z pewnością wymienimy poczciwego Bernardyna. Czy po dłuższym namyśle będziemy w stanie wymienić jednak kolejną rasę?
Psy to nie tylko nasi najlepsi przyjaciele – to także dziedzictwo narodowe, o które musimy dbać!
Lista ras psów ze Szwajcarii:
Mastif alpejski, Alpine Spaniel, Appenzeller Sennenhund, Biały owczarek szwajcarski, Gończy berneński, Berneński pies pasterski, Gończy z Jury, Gończy lucerneński, Gończy berneński, Entlebucher, Duży szwajcarski pies pasterski, Gończy szwajcarski, Bernardyn, Gończy ze Schwyz.
Krótka charakterystyka kilku ras psów ze Szwajcarii
Alpine Spaniel to wymarła rasa psa wykorzystywana niegdyś przez augustianów, którzy prowadzili hospicja w okolicach Wielkiej Przełęczy Świętego Bernarda. Spaniel był dużym psem o grubym kręconym płaszczu. Jednym z najbardziej znanych osobników rasy Alpine Spaniel był pies imieniem Barry, którego ciało zostało spreparowane i wystawione w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie. Faktyczne wymarcie rasy nastąpiło ok. 1850 roku. Rasa Alpine Spaniel jest uznawana za protoplastę współczesnego Bernardyna i Clumber Spaniela.
Appenzeller to jedna z czterech ras szwajcarskich psów pasterskich pochodząca ze szwajcarskich Alp. Pomimo upływu czasu psy zachowały swoje funkcje użytkowe i nadal są wykorzystywane przez pasterzy w okolicach Appenzell. Pierwsze historyczne opisy rasy pochodzą z początku XIX wieku. Jako pies pasterski posiadł umiejętności zaganiania stad bydła. Appenzeller zawracają krowy przez chwytanie je za pęciny przy jednoczesnym uniknięciu uderzenia racicą. Pies potrafi rozróżnić krowy, które wchodzą w skład pilnowanego stada od innych krów, które przegania. Czworonogi sprawdzają się zarówno w roli psów obronnych, jak i psów stróżujących.
rasy psów ze Szwajcarii - Appenzeller
Biały owczarek szwajcarski to rasa uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Pochodzenie rasy jest w pełni udokumentowane. Pierwsze wzmianki historyczne o czworonogach pochodzą z połowy XIX wieku. Pierwsza oficjalna prezentacja reprezentanta rasy miała miejsce w 1882 roku w czasie wystawy psów w Hanowerze. Zaprezentowano wówczas psa o jednolicie białym umaszczeniu i krótkim płaszczu. Greiff, wraz ze swoim potomstwem, został również przedstawiony hodowcom na wystawie w 1887 roku. Protoplasta rodu nie posiadał jednak pełnej dokumentacji rodowodowej, zatem nie wiadomo nic o jego przodkach. W latach 20. XX wieku parka owczarków została przewieziona do Stanów Zjednoczonych i Kanady i w krótkim czasie zyskała na popularności. Istotnym dowodem uznania dla tej rasy jest zmiana jej nazwy. W środowiskach hodowców amerykańskich biały owczarek był często nazywany białym owczarkiem amerykańsko-kanadyjskim. Około roku 1970 pierwsze egzemplarze zostały wywiezione do Szwajcarii. Pierwszym uznanym reprezentantem rasy został amerykański pies imieniem Lobo, urodzony 5 marca 1966 roku. Czworonogi urodzone w wyniku skrzyżowania Lobo z innymi psami „importowanymi” szybko trafiły do pozostałych krajów europejskich. Od lipca 1991 roku został uznany za nową rasę w księdze hodowlanej Szwajcarii.
Berner Niederlaufhund (znany w USA jako Small Bernese Hound) to ogar, który osiąga średnio od 15 do 23 cali wysokości w kłębie. To bardzo silny czworonóg, używany niegdyś do polowania na grubą zwierzynę. Berner Niederlaufhund (Gończy berneński krótkonożny) jest uznawany przez wielu myśliwych za najlepszego psa myśliwskiego na świecie. Początki rasy przypadają na 1900 rok. 1 lipca 1905 roku powstała szwajcarska organizacja kynologiczna – Niederlaufhund-Club.
Szwajcarska rasa psów - Berneński pies pasterski
Przodkowie współczesnych berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii razem z legionami rzymskimi ok. II wieku p.n.e. Rzeczywisty czas powstania rasy nie jest jednak do końca znany. W latach 20. XX wieku archeolodzy odkryli czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. Nieco później odkryto również pozostałości czaszek potwierdzające istnienie psów w typie berneńczyka między 1000–600 r. p.n.e. nad Jeziorem Zuryskim. Rasa została odkryta na przełomie XIX i XX wieku w okolicach Schwarzenburga. Psy pełniły niegdyś funkcje stróżujące. Pilnowały obejścia oraz zwierząt hodowlanych, a także zaganiały stada. W późniejszym okresie kiedy na terenach Szwajcarii zaczęły powstawać serownie, psy wykorzystywano ponadto do transportu i zaprzęgano do wózków z nabiałem.
Pod koniec XIX wieku, za sprawą „hodowcy-hobbysty”, który hodował i sprzedawał trójkolorowe psy, rasa zyskała swoją pierwszą historyczną nazwę – Dürrbachler. W 1899 roku założono Związek Kynologiczny „Berna”, który zrzeszał hodowców z kantonu berneńskiego.
Prawdziwa, regularna hodowla rasy rozpoczęła się na początku XX wieku. Żyjący w latach 1867 – 1945 Fritz Probst, wyhodował pierwsze czystej krwi osobniki, które przedstawił następnie na międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku. Mimo walorów użytkowych i sporego zainteresowania rasą na początku wieku jej popularność gwałtownie malała – głównie z powodu wzrastającego zainteresowania rasą Bernardynów. Na skutek prężnych działań hodowców rasa nie zniknęła z powierzchni ziemi. W 1907 roku założono Schweizerische Dürrbach-Klub i opublikowano pierwszy wzorzec. Sześć lat później rasa została uznana przez Szwajcarski Związek Kynologiczny.
Entlebucher to rasa o nieznanej proweniencji. Od 1889 roku psy były znane pod nazwą Entilbucherhund i zaliczano je do psów z Appenzell. W 1913 roku, w czasie wystawy w Lengenthal, Albert Heim pojawiły przedstawił cztery egzemplarze, które zostały wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej na podstawie sędziowskich opisów. Była to czwarta uznana rasa szwajcarskiego psa pasterskiego. W 1926 roku założono Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch. W 1927 roku opublikowany pierwszy wzorzec rasy.
Szwajcarska rasa psów - Entlebucher
Duży szwajcarski pies pasterski to potomek dawnych wiejskich psów, które były niegdyś wykorzystywane do ciągnięcia wózków przez wędrownych kupców. Zważywszy na ich potencjał i inteligencję sprawdzały się również w charakterze psów zaganiających, podwórzowych oraz pomocników masarzy, rolników i rzeźników. W czasie II wojny światowej duży szwajcarski pies pasterski był wykorzystywany przez wojsko jako pies meldunkowy i pociągowy. Psy występują obecnie w większości krajów europejskich i w Stanach Zjednoczonych.
Szwajcarski gończy to rzadko spotykana rasa psa. Psy były bardzo popularne w XV-XVIII wieku. Jako ciekawostkę warto dodać, że reprezentant rasy, imieniem Schweizer Luftwaffe, był ulubionym psem Adolfa Hitlera.
Pochodzenie bernardynów nie jest do końca znane, niemniej najbardziej godna uwagi wydaje się hipoteza, że Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy krótkowłose mastify, które na skutek skrzyżowania z lokalnymi rasami psów, dały zupełnie nowe rasy: przodków dzisiejszych psów pasterskich oraz bernardynów. Rasa wzięła swoją nazwę od klasztoru kanoników na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda założonego w 1050 roku przez świętego Bernarda. Historia rasy sięga XVI wieku. Historycznie bernardyn miał krótką sierść. Odmiana długowłosa powstała na skutek skrzyżowania z Nowofundlandem.
