Udostępnij ten artykuł.

Szakale - Szakal złocisty, czaprakowy, pręgowany

Szakale to średniej wielkości drapieżniki z rodziny psowatych. W ramach klasyfikacji gatunkowej wyróżniamy m.in. szakala pręgowanego (Canis adustus), szakala złocistego (Canis aureus) i szakala czaprakowego (Canis mesomelas ). Szakal pręgowany oraz szakal czaprakowy są ze sobą bardzo mocno spowinowacone, podczas gdy szakalowi złocistemu jest zdecydowanie bliżej do wilków, psów czy kojotów.

Szakal charakterystyka

Szakal to zwierzę, które na pierwszy rzut oka przypomina psa domowego. Występuje na terenach afrykańskich, w południowej Azji oraz w Europie. 

  • Szakal złocisty (Canis aureus), o piaszczystym kolorze sierści, preferuje otwarte, trawiaste równiny.
  • Szakal pręgowany (Canis adustus) woli z kolei tereny bardziej zarośnięte i żyje głównie w gęstych zaroślach rzecznych. Ma charakterystyczne umaszczenie w kolorze khaki. Najbardziej charakterystycznymi cechami wyglądu są biała końcówka ogona i paski biegnące wzdłuż boków.
  • Szakal czaprakowy (Canis mesomelas) jest łatwo rozpoznawalny dzięki grubej czarnej sierści na grzbiecie, która przypomina płaszcz. Widać to bardzo wyraźnie, ponieważ kontrastuje z jego rudą sierścią na reszcie ciała. Na końcu ogona ma czarną plamę. Warto wspomnieć, że ten gatunek szakala prowadzi dzienny tryb życia – zupełnie inaczej niż jego krewniacy.

 Szakale nie należą do dużych zwierząt. Nie osiągają zbyt dużych rozmiarów, a ich masa całkowita dochodzi maksymalnie do dwudziestu kilogramów. Długość ciała nie przekracza jednego metra, natomiast wysokość w kłębie to około pół metra. Samice są średnio o 15% mniejsze od samców. Długość ogona szakala dochodzi do 20 cm. Kły są długie i zakrzywione; doskonale przystosowane do polowania na małe ptaki, ssaki i gady. Duże stopy i zespolone kości nóg umożliwiają podjęcie długodystansowego biegu. Przez dłuższy okres potrafią utrzymać stałą prędkość  - ok. 16 km/h.


  • Szakale czaprakowe

  • Szakal czaprakowy

  • Szakale

Szakale żyją najczęściej samotnie lub w parach. Nieco rzadziej zdarza się, że dobierają się w grupy i wspólnie wędrują, szukając pożywienia. Zwykle są to luźno ze sobą powiązane jednostki, które łączą się w grupy po to, aby wspólnie przetrwać. Co ciekawe szakale to jeden z niewielu gatunków zwierząt, które tworzą pary na całe życie.

Szakale jako osobniki terytorialne

Terytorializm jest to forma pewnych instynktownych zachowań, które skupiają się wokół obrony obszaru uznawanego za własny. Szakale bronią swojego terenu przed innymi zwierzętami. Oznaczają teren za pomocą moczu, odchodów oraz wydzielin gruczołów zapachowych. Takie oznaczanie jest pomocne nie tylko przy odstraszaniu przedstawicieli innych gatunków, ale również służy do identyfikacji terenu "przyjaznego", czyli należącego do osobników tej samej grupy. Co ciekawe w parze kojotów zarówno samiec, jak i samica zajmują się oznaczaniem terenu. Wspólnie go bronią i chronią przed wrogami.

Szakal złocisty w Kaeng Krachan National Park

Szakal złocisty w Kaeng Krachan National Park

Szakal rozmnażanie i rozwój

Młode, które zostają z rodzicami, bardzo często opiekują się młodszym rodzeństwem. To znacznie zwiększa ich szanse na przeżycie, ponieważ młode są najbardziej narażone na śmierć do 14 tygodnia życia. Dopóki, więc się nie usamodzielnią i nie osiągną wieku dojrzałego, są chronione nie tylko przez swoich rodziców, ale również przez starsze rodzeństwo.

 

Młode rodzą się w miocie – średnio od dwóch do czterech szczeniąt. Zdarzają się jednak i takie mioty, w których rodzi się sześć małych. Szczeniaki przez pierwsze dziesięć dni są ślepe i dopiero później otwierają oczy. Następnie, po około trzech tygodniach, zaczynają wychodzić z nory i powoli uczą się przebywania na zewnątrz. Początkowo polega to głównie na zabawie ze swoim rodzeństwem. Starsze szakale bawią się w bardziej "skoordynowany" sposób – uczą się zastawiać zasadzki, gryźć mocniej czy gonić nawzajem. Młode Szakale dość długo dochodzą do wieku pełnej dojrzałości, dlatego ich matki zmieniają miejsce kryjówki rodziny średnio co dwa tygodnie, aby młode nie stały się łupem innych drapieżników.

Szakal pręgowany drapieżny ssak z rodziny psowatych

Szakal pręgowany (Canis adustus)

Szczeniaki są karmione przez matkę przez około dwa miesiące – początkowo mlekiem matki, później przeżutym pożywieniem. Kiedy osiągną wiek trzech miesięcy stają się nieco bardziej samodzielne  Wychodzą już z nory, podążają za swoimi rodzicami i uczą się od nich obserwowania otoczenia oraz polowania. Po ukończeniu szóstego miesiąca zaczynają wchodzić w rolę myśliwych.

Co je szakal?

Szakal jest wszystkożerny i żywi się głównie drobniejszą zwierzyną, małymi ssakami, ptakami, rybami i jajami. Zwierzęta jedzą również owoce, leśne jagody czy trawy. Wszystko zależy od tego, jakiego pożywienia jest najwięcej w okolicy. Szakale to również padlinożercy; bardzo często udają się na wysypiska śmieci w celu poszukiwania pożywienia. Jako że od pewnego czasu coraz śmielej podchodzą do ludzkich siedzib, mogą być postrzegane są jako zagrożenie dla hodowli bydła czy drobiu.

Na wolności bardzo rzadko dożywają dziesięciu lat. W niewoli – nawet piętnaście.


  • Szakale złociste

  • Szakale złociste

  • Szakal złocisty

Szakal etiopski (Kaberu) bardziej przypomina lisa niż szakala i występuje jedynie w Etiopii. Lubi podążać za większymi od siebie drapieżnikami – wędruje za nimi w pewnej odległości i w ten sposób zdobywa pożywienie.
Ciekawostki
Obecnie na świecie żyje ok. 600 przedstawicieli gatunku. Zmniejszenie liczebności populacji było spowodowane epidemią wścieklizny, która w 2003 roku zdziesiątkowała gatunek.

szakal etiopski - kaberu

Szakal etiopski

Szakale to bardzo hałaśliwe zwierzęta. Członkowie jednej rodziny bądź też grupa szakali wspólnie żyjących komunikują się ze sobą przez wrzaski i ujadanie, a także wycie, które przypomina swoim dźwiękiem syrenę. Zwierzęta wydają przeciągłe i dość nieprzyjemne dźwięki. Schemat jest zawsze taki sam – najpierw odzywa się jeden szakal, a następnie zwierzęta znajdujące się w okolicy zaczynają mu odpowiadać. Jest to szczególnie uciążliwe w okresie godowym, który przypada na wczesną wiosnę.

Należy pamiętać, że szakal jest dzikim odpowiednikiem psa i za nic w świecie nie nadaje się do hodowania.  Jeśli nie będziemy zbyt ingerować w jego środowisko, nie będzie nam również wchodził w drogę.

canis aureus, canis mesomelas, co je szakal, dziki odpowiednik psa, kaberu, krewniak psa, szakale drapieżniki, psowate, szakal, szakal charakterystyka, szakal ciekawostki, szakal czaprakowy, szakal etiopski, szakal pręgowany, szakal pręgowany canis adustus, szakal pręgowany ciąża, szakal rozmnażanie, szakal złocisty, szakale, szczeniaki, szczeniaki szakala, występowanie szakali, drapieżniki z rodziny psowatych, szakal zwierze,szakal opis,szakal występowanie, szakale informacje, szakale opis, szakal wysokość, szakal charakterystyka, szakal waga, ile waży szakal, szakal umaszczenie, szakal szczeniaki, co je szakal, pożywienie szakala, szakal długość życia, ile żyje szakal, szakale czaprakowe, opis szakala,szakale opis, gatunki szakala,

Tagi artykułu: