Rasa: Szpic wilczy opis charakter cena

Historia

Większość Szpiców pochodzi od Wolfspitzów (początki rasy datowane są na 3000 r. p.n.e.). Bardzo prawdopodobne jest, że szpice stanowią trzon dla wszystkich innych, europejskich ras psów.

Współczesna historia rasy rozpoczyna się w 1901 roku, kiedy na wystawie w Bazylei zaprezentowano czystej krwi szpica wilczego. Unikatowy egzemplarz wzbudził niemałe zainteresowanie hodowców. W niedługim czasie zorganizowano kilka hodowli rasy. Niestety, nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów. Liczebność populacji stale się zmniejszała, aby po II wojnie światowej dojść do wartości krytycznej i niemal zupełnie wyginąć z powierzchni ziemi.

Znacznie nowszą historię ma druga rasa uznana za szpica wilczego – Keeshond. Psy w typie Keeshonda wywodzą się z terenów nordyckich i stanowią krzyżówki tamtejszych ras psów ze szpicami niemieckimi. Do 1920 roku psy występowały w Europie w dość małej liczbie. Dopiero prężne działania brytyjskich hodowców doprowadziły do ustabilizowania sytuacji rasy i połączenia dwóch, wyżej wymienionych, ras. Można zatem powiedzieć, że współczesne Szpice wilcze stanowią tak naprawdę krzyżówkę Wolfspitza i Kesshonda. Niektóre krajowe związki kynologiczne zachowują jednak odrębność rasową i dokonują rozróżnienia na dwie rasy.

Szpice wilcze nie są rasą popularną na terenie Polski, niemniej doczekały się kilku punktów hodowlanych. W Polskim Związku Kynologicznym zarejestrowanych jest około stu osobników.

Wygląd Szpica wilczego

Szpic wilczy ma małe, stojące uszy - cecha charakterystyczna dla całej grupy. Tułów jest raczej krępy. Ogon mocno wywinięty i noszony wysoko. Sierść psa również jest bardzo typowa – prosta, długa i lśniąca. Zwierzę ma średniej wielkości łeb. Mózgoczaszka jest zdecydowanie najszersza w części tylnej, wyraźnie zwęża się w kierunku czubka nosa. Stop dość słabo zaznaczony. Nos czarny, mały i o okrągłym kształcie. Kufa pozostaje w proporcji dwa do trzech do wielkości i kształtu mózgoczaszki. Wargi ściśle do siebie przylegają, stąd brak charakterystycznych fałd. Oczy średniej wielkości; przybierają kształt migdała. Powieki ciemne. Uszy osadzone blisko siebie i zawsze noszone prosto; trójkątne w kształcie. Szyja słabo widoczna, gdyż otacza ją bujne, pokrycie, tworzące grzywę. Tułów, jak zostało wcześniej wspomniane, dość krępy. Wrażenie to potęguje zakrzywiony i wybitnie puszysty ogon. Zad czworonoga szeroki i nieopadający, a lędźwie równie krótkie i sprężyste. Skóra mocno przylega do ciała i nie tworzy żadnych fałd.

Szpic wilczy

Kończyny mocne i proste. Łopatki mocno umięśnione i sprężyste. Na pierwszy rzut oka szpic sprawia wrażenie zwierzęcia przysadzistego i dość powolnego, niemniej to tylko złudzenie wywołane grubą warstwą włosa. Kończyny tylne są zdecydowanie mocniej umięśnione aniżeli kończyny przednie. Rozbudowane kończyny powodują płynny ruch zwierzęcia. Tylne kończyny pozwalają mu odbijać się od powierzchni i utrzymywać bardzo dobre tempo marszu.

Sylwetka idealnego przedstawiciela rasy wpisuje się w kształt kwadratu. Optymalnym typem umaszczenia sierści jest barwa wilczasta. Wygląd Szpica wilczego nie uległ zmianie od praktycznie 100 lat. Obecnie dość często spotyka się psy o szaro - srebrnej maści z ciemniejszymi maskami i jasnymi okularami.

Temperament Szpica wilczego

Szpice wilcze są psami uniwersalnymi; do ich historycznych funkcji zaliczyć możemy: stróżowanie, obronę gospodarstwa domowego oraz pomoc w transporcie towarów. Psy wykazują dużą samodzielność w działaniu i są nieufne wobec obcych, w związku z czym doskonale sprawdzają się w roli stróżów i opiekunów. Są zorientowane na wykonywanie określonych zadań i podporządkowane swoim właścicielom. Kochają dom rodzinny i wszystkich domowników. Właściciele Szpiców twierdzą, że są to „wiecznie młode” psy. Nawet w późnym wieku wykazują bowiem chęć do zabawy i harców.

Szpice mają bardzo ciekawe, a zarazem osobliwe podejście do człowieka. Uwielbiają spędzać z nim czas, bawić się i wychodzić na spacery, jednak, gdy właściciel wydaje komendy, są dość opieszałe w działaniu – wynika to z przyzwyczajenia do dużej samodzielności w działaniu i odpowiedzialności przed sobą, nie zaś przed właścicielem. Psy od początku funkcjonowały obok człowieka, jednak ten nigdy nie miał na nie dużego wpływu. To właśnie pierwotne właściwości rasy sprawiają, że może być ona trudna w wyszkoleniu. Szpice wilcze są bardzo inteligentną rasą. Odpowiednia stymulacja i właściwe podejście szkoleniowe mogą sprawić cuda i pozwolić właścicielom osiągnąć duży sukces wychowawczy. Szpice nie zachowują się agresywnie, dlatego też mogą mieszać w domach z nieco starszymi dziećmi.

Pielęgnacja

Szpice wilcze w typie Keesa to małe niedźwiadki. Mimo potężnego wyglądu mają bardzo płynny ruch i są niezwykle sprawne. Właściciel nie musi także spędzać długich godzin na ich wyczesywaniu; w zupełności wystarczą zabiegi pielęgnacyjne wykonywane raz na dwa – trzy tygodnie (według niektórych hodowców zbyt częste czesanie włosa niszczy jego strukturę i sprawia, że szybciej matowieje). Jeżeli jednak chcemy posłać psa na wystawę warto zainwestować w dobrego fryzjera lub psiego stylistę, który uporządkuje sierść psiaka.

Zdrowie Szpica

Psy nie mają szczególnych wymagań; są bardzo łatwe w pielęgnacji i jedzą to, co mają w misce. Linieją zaledwie dwa razy w roku przez okres dwóch tygodni. Niektórzy hodowcy dopatrują się u rasy znamion długowieczności. Szpice wywodzące się od Keeshoundów są jednak nieco bardzo chorowite. Do typowych przypadłości możemy zaliczyć alergie skórne i nietypowe zrzucanie włosa.

Kontrowersje wokół rasy

Nie od dzisiaj wiadomo, że hodowcy i właściciele prześcigają się w pomysłach, pragnąc stworzyć „doskonałą” rasę psa. Szpic wilczy padł niestety ofiarą niefortunnych praktyk hodowlanych, co odbiło się na jego wyglądzie, zachowaniu i usposobieniu. Niektórzy hodowcy, chcąc poprawić wygląd Szpica wilczego, skojarzyli go z innymi rasami psów: Chow-chow, Szpicem miniaturowym i Eurasierem. Pomimo, że wygląd krzyżówek rzeczywiście pozostaje bez zarzutu, w genotypie zwierząt ujawniło się kilka niepożądanych cech. Przede wszystkim psy są bardziej podatne na zachorowania na schorzenia dziedziczne. Również wygląd psa może budzić pewne wątpliwości. Niski wzrost w połączeniu z przykrótkimi przednimi łapami sprawia, że psy zatracają swoje pierwotne właściwości pracownicze. Miejmy jednak nadzieję, że zamysły hodowców nie posuną się za daleko i rasa nie ulegnie skażeniu.

 Pies Szpic wilczy

Wysokość: 49 +/- 6 cm.

Umaszczenie: Szpic wilczy - szary: srebrzysto-szare z czarnymi czubkami włosów. Kufa i uszy ciemno umaszczone; wokół oczu wyraźny rysunek z delikatnej, czarnej linii, biegnący ukośnie od zewnątrz kąta oka do nasady ucha oraz z linii kreskowatych i cieniowań tworzących krótkie, lecz wyraziste brwi. Jasna grzywa i pierścień łopatek; kończyny przednie i tylne srebrno-szare bez czarnych znamion poniżej łokcia, czy kolana, z wyjątkiem lekkiego kreskowania nad palcami, czubek ogona czarny, spód ogona i portki jasnosrebrno-szare.

Pielęgnacja: W zupełności wystarczą zabiegi pielęgnacyjne wykonywane raz na dwa – trzy tygodnie (według niektórych hodowców zbyt częste czesanie włosa niszczy jego strukturę i sprawia, że szybciej matowieje). Zdrowie: Do typowych przypadłości możemy zaliczyć alergie skórne i nietypowe zrzucanie włosa.

Rodzina: Psy wykazują dużą samodzielność w działaniu i są nieufne wobec obcych, w związku z czym doskonale sprawdzają się w roli stróżów i opiekunów. Kochają dom rodzinny i wszystkich domowników. Nawet w późnym wieku wykazują bowiem chęć do zabawy i harców. Mogą sprawiać problemy w czasie szkolenia. Szpice nie zachowują się agresywnie, dlatego też mogą mieszać w domach z nieco starszymi dziećmi.

Długość życia: do 16 lat

Inne nazwy : wolfszpic, szpic wilczy niemiecki, keeshond, szpic wilczasty, Chien Loup

Cena szczeniąt z rodowodem to koszt od 3500 do 5000 złotych. cena z roku 2022.

Klasyfikacja FCI - grupa V, sekcja 4,nr wzorca 97.