Udostępnij ten artykuł.

Terminologia kynologiczna - front i łapy

Wielu właścicieli psów nie zwraca zbytniej uwagi na ogólny wygląd swojego psa, a co dopiero, jeśli chodzi o pojedyncze części jego ciała, ale jeśli chodzi o psy rasowe, które mają być wystawiane na wystawach i oceniane przez sędziów niestety jest ważne wszystko i wszystko jest w tym przypadku brane pod uwagę. Pies, żeby był dobrze oceniony musi zaprezentować się przed sędziami w odpowiedniej postawie, która jest charakterystyczna dla danej rasy, ale równie ważny jest ruch danego psa, podczas biegania po ringu. W terminologii kynologicznej – front i łapy odgrywają bardzo ważną rolę. Chód psa jest bardzo istotny i zdecydowanie brany pod uwagę przy ocenianiu, gdyż w wielu rasach jest on cechą charakterystyczną, a najważniejszą, u psów użytkowych.

W ruchu psa nieraz dopiero podczas wystaw zauważa się wady budowy. Wśród psów wyróżnia się trzy zasadnicze chody, czyli krok, trucht oraz galop. W kroku pies powinien nor­malnie podnosić łapy na krzyż, czyli w taki sposób: lewa przednia, prawa tylnia, prawa przednia i lewa tylnia. Jeśli chodzi o trucht to pies wtedy podnosi łapy na krzyż równocześnie. Natomiast galop to jest posuwanie się skokami, w czasie, których wpierw odrywają się od ziemi prawie równocze­śnie dwie łapy przednie, a siłę popędową daje wyrzut nóg tylnych, a następnie pies ląduje na przednich łapach, odrywając bezzwłocznie tylne nogi od ziemi, podciąga je głęboko pod tułów i odbijając się na­stępnie możliwie daleko w przód wyrzuca tułów ku przodowi. Psy dzieli się na typ kłusaka, który najczęściej posuwa się truchtem, czyli na przykład można tu wymienić Owczarki niemieckie oraz typ galo pena, czyli psy rasy Gończaki czy Charty. Oczywiście zauważane są również pewne nienormalności w chodach i tak np. psy o bardzo szerokich frontach, czyli Buldog, Pekińczyk oraz o odsta­wionych łopatkach mają charakterystyczny chód „toczący". Pewne rasy, takie jak np. Bobtail, Mops, a także niektóre karły, miewają skłon­ności do tak zwanego inochodu, chodu z krocza czy wielbłądziego, wtedy podno­szą w kroku i truchcie równocześnie dwie lewe albo dwie prawe łapy, przez co chód ich jest kołyszący. Natomiast, niektóre rasy na przykład takie jak: Charcik włoski posiadają chód wysoki albo wyrzucają łapy na boki czy krzyżują je, przez co chód ich nabiera tak zwanej wymuszonej elegancji.
Natomiast psy użytkowe powinny mieć krok elastyczny, posuwisty i długi, a to uzależnione jest od kąta ustawienia łopatki do kości ramieniowej.

Na kościec przednich łap składa się:

  • Łopatka – jest bardzo ważna u psów użytkowych, a najbardziej jej osadzenie. Na pewno powinna być ona długa oraz ukośnie usta­wiona na klatce piersiowej. Szczyty łopatek tworzą najwyższy punkt tułowia, czyli kłąb i tam jest właśnie mierzony wzrost psa. Linia od kłębu, aż po staw barkowy musi w przedłużeniu w stosunku do ziemi tworzyć kąt 45°. Taka jest właściwa proporcja u Owczarka, którego można uznać za psa najlepiej zbudo­wanego;
  • Kość ramienna – ramię – kość ramienna powinna być ustawiona do łopatki pod kątem 90°. Przy tej proporcji pies będzie miał w kłusie najdłuższy krok, bo przedramię wyrzucane naprzód trafia na linię przedłużenia ra­mienia. Przy takim ustawieniu łopatki oraz ramienia pies ma również wła­ściwy front z piersią w miarę wystającą przed linię podramienia. Natomiast, jeżeli łopatka ustawiona jest bardziej stromo, to kąt pomiędzy ło­patką a ramieniem również odpowiednio powiększa się, tak, że w konsekwencji kąt wyrzutu i tym samym długość kroku zmniej­sza się. Poza tym przy stromej łopatce przednia część piersi jest cofnięta. Ułożenie łopatek u różnych ras psów jest różne, lecz przede wszystkim u psów użytkowych zwraca się dużą uwagę na jej wła­ściwe osadzenie, a także kąt łopatki do ramienia. Poza kątem łopatki powinno się również zwrócić uwagę na jej osadzenie w stosunku do klatki piersiowej. U wszystkich psów użytkowych powinna ona być ści­śle przylegająca i mocno związana, gdyż zbyt luźna łopatka jest wadą i wpływa to ujemnie na chód psa;


  • Front szeroki

  • Łapa kocia

  • Postawa iksowata

  • Podramie – kość promieniowa oraz łokciowa – powinny być one proste, prawie u wszystkich ras. Jeśli okaże się, że te kości są krzywe to oznaczają one wadę, która wskazuje na przebytą w młodości krzywicę. Nawet przy szerokiej piersi i odstawionych przez to łokciach, jak np. u buldoga, kości podramienia powinny być proste. Ocenia się zarówno kości, jak i samo umięśnienie podramienia, a także wiązanie stawu łokciowego i nadgarstkowego, ale również kąt nachylenia podramienia do pionu. Zależnie od rasy podramię ustawione jest pionowo albo jest ono nieznacznie nachylone ku tyłowi;
  • Kości nadgarstka – pęcina – staw nadgarstkowy złożony jest z kilku kości. Staw ten oczywiście zależnie od rasy, jest ustawiony bądź to pionowo do ziemi, bądź też tworzy z nią kąt mniej lub więcej rozwarty.
  • Cztery kości śródręcza;
  • Cztery palce z palcami.

Łapa psa składa się z palców mniej albo bardziej wysklepionych oraz z poduszek pod palcami. Jej kształt może być okrągły, czyli koci, owalny albo podłużny, czyli zajęczy. Kształt łapy psa zajęczy dopuszczalny jest tylko u niektórych ras psów. Natomiast palce mogą być mniej albo bardziej zwarte, ale także luźne. Między palcami u niektórych ras można spotkać błone pławną (Landseer, Nowofundland). Łapa psa ogólnie może być duża albo mała, a palce mocne lub delikatne. Owłosienie stopy, a także prze­strzeni pomiędzy palcami jest czasem cechą charakterystyczną danej rasy tak jak ma to miejsce u Charta afgańskiego.

Do określania frontu i łap w terminologii kynologicznej używane są następujące nazwy:

Postawa iksowata, – jeśli spojrzymy na przednie łapy psa o postawie iksowatej to na pewno zauważymy, że podramię jest wykrzywione na zewnątrz, poczynając od łokcia. Skutkiem tego jest odległość pomiędzy nadgarstkami jest znacznie mniejsza, aniżeli szerokość klatki piersiowej. Przy takiej postawie łapy są w mniejszym albo większym stopniu wykręcone na zewnątrz. U większości psów taka postawa jest wadliwa i czasem bywa ona skutkiem złego odchowania, ale są również takie psy, u których taka iksowata postawa jest prawidłowa. W skrajnej postaci zauważalna ona jest u Pekińczyka, w ogóle front tego psa jest osobliwy, gdyż jego tułów jest „zawieszony” pomiędzy przednimi łapami. Postawa lekko iksowata jest zauważalna u psów rasy Spaniel Tybetański. Taką postawę mają psy krótkonogie, o głębokiej klatce piersiowej z wyraźnym przedpiersiem, a zdecydowanie jest ona obowiązkowa, żeby zachować odpowiednią równowagę frontu. Podramię musi być wykrzywione, w taki sposób, żeby opasywało klatkę piersiową. Taki właśnie front posiadają psy rasy Basety, Jamniki oraz Welsh Corgi Cardigan;


  • Błona pławna

  • Łapa owalna

  • Łapa zajęcza

Front Teriera – w ten sposób określany jest front, w którym przy oglądaniu z przodu i z boku, widać, że obie kończyny są idealnie proste oraz równoległe;

Front zbieżny – taki front jest charakterystyczny dla psów rasy Bedlington Terier, którego przednie łapy są proste, ale w łokciach są szerzej ustawione, natomiast na ziemi dosyć blisko siebie;

Front szeroki – taki front jest zauważalny u psów rasy Buldog Angielski, a także Pekińczyk. U większości psów taki zbyt szeroki front jest nieprawidłowy;

Łapa kocia – w ten sposób określana jest łapa psa, która jest okrągła i zwarta, z dobrze wysklepionymi, krótkimi palcami, a także i opuszki są dobrze wysklepione mocne oraz pokryte grubą skórą;

Łapa zajęcza – tak określany jest typ łapy, gdzie palce są wyjątkowo długie, a taką zajęczą łapę mają psy rasy: Chińskie psy grzywiaste, Spaniele Tybetańskie, Charty Rosyjskie oraz Bedlington Teriery;

Łapa owalna – taki kształt łapy zauważalny jest u psów dzikich, ale także u większości obecnych ras. Jest ona tak samo zwarta i wysklepiona jak kocia łapa, ale zdecydowanie jest ona dłuższa. Takie właśnie łapy posiadają psy rasy Wyżeł, a także Owczarki i są one u wszystkich ras wadliwe, z wyjątkiem tylko Teriera Tybetańskiego;

Błona pławna – niektóre rasy psów, szczególnie tych, które aportują z wody tak jak Chesapeake Bay Retriever posiadają palce, które są połączone w części mocną skórą, która jest właśnie nazywana błoną pławną, ale posiadają ją również niektóre rasy psów arktycznych, gdyż muszą one pracować w głębokim śniegu.

Tagi artykułu: