W terminologii kynologicznej portkami określana jest dłuższa sierść znajdująca się na tylnej stronie ud psa. Taki zdecydowanie dłuższy włos pokrywa najczęściej tylne łapy psa, począwszy od ogona, aż po staw skokowy. Ten termin kynologiczny portki jest również stosowany przy określaniu obszaru sierści, która rośnie w innym kierunku niż pozostała część sierści, to można zaobserwować u psów takich ras jak np. Doberman. U niektórych ras psów portki są wręcz wymaganym wzorcem rasy. Do niektórych ras psów, u których bardzo widoczne są portki należą zdecydowanie takie psy jak: Schipperke, Samojed, Mudi, a także Owczarek Australijski, o typie amerykańskim.
Rzeźba psa w terminologii kynologicznej oznacza budowę jego ciała pod względem jego muskulatury, to również jest oceniane przez sędziów na wystawach. Pies może być wątłej budowy, a także bardzo masywnie zbudowany tak jak ma to miejsce u psów użytkowych, czy psów groźnych ras. Można się także spotkać z ocenianiem szyi, wagi psów czy kontrolowany jest również jego wzrost. Szyja psa zbudowana jest z 7 kręgów, z których pierwszy to tak zwany atlas, który dźwiga głowę, a ostatni kręg łączy się między łopatkami z pierwszym kręgiem grzbietowym w klatce piersiowej. Szyję pies może różnie nosić, prawie poziomo jak to ma miejsce u posokowców, może być umiarkowanie wzniesiona tak jak u Owczarka, wysoko noszona, w taki sposób jak robią to psy rasy Bokser, może być także zadarta z wysoko osadzoną głową tak jak u Japończyka, a może być prawie prosta czy wygięta i znacznie gruba jak u Buldoga, ale również umiarkowana i cienka. Brak muskulatury, a także wiotkie mięśnie karku czy szyi zawsze stanowią wadę, a psa użytkowego może to nawet zdyskwalifikować, gdyż to uniemożliwia mu aport cięższej zwierzyny, a na pewno zawsze świadczą o słabej budowie. Natomiast, jeśli chodzi o samą skórę szyi to może ona ściśle przylegać albo bardzo obficie, tworzyć fałdy oraz podgardle tak jak ma to miejsce u rasy psów Bloodhound, u niektórych ras psów wymagana jest również kryza względnie grzywa. Wzrost psa jest przeważnie zakreślony we wzorcu przez górną oraz dolną granicę. Psa mierzy się za kłębem za pomocą miarą prętowej, a nie taśmowej, wtedy, gdy pies stoi na równym gruncie w naturalnej i niewymuszonej pozycji. Mierzenie psa powinno się odbywać po linii pionowej do podłogi, przebiegającej przez łokieć psa, a sierść psa powinna ściśle przylegać do kłębu. Przy szczegółowych pomiarach, np. przy licencjonowaniu mierzony jest także wzrost psa w zadzie, a odbywa się taka czynność w ten sam sposób, czyli po linii pionowej od ziemi w najwyższym punkcie krzyża. Czasem również mierzony jest obwód klatki piersiowej oraz jej stosunek do wysokości psa czy stosunek wysokości do długości. Oprócz wzrostu często bierze się pod uwagę także i wagę psa, która jest podana we wzorcach, ale odnosi się to oczywiście do psów w normalnej wystawowej kondycji, czyli nie mogą być one zbytnio utuczone czy też wychudzone. Oceniane są również cechy szczególne, czyli chodzi tu o cechy, które danego czworonoga indywidualnie charakteryzują.
Według terminologii kynologicznej duże znaczenie mają również takie cechy wyglądu psa jak:
Harmonia – takie określenie jak „harmonijna budowa” może odnosić się do poszczególnych partii ciała psa, tak jak na przykład może to dotyczyć głowy, ale przeważnie takiego określenia używa się do nazwania ogólnego wrażenia, jakie powinien wywrzeć dobry pies danej rasy, a składa się na nią wyważenie poszczególnych części ciała;
Portki – to określenie stosowanie jest również w wielu znaczeniach, ale przeważnie odnosi się ono do dłuższego włosa, który rośnie na pośladkach psa. U niektórych ras psów portki mogą być bardzo obfite, tak jak u Schipperke. Natomiast u psów krótkowłosych, czyli u Dobermana, portki są tylko obszarem sierści, która rośnie w innym kierunku niż pozostała. Zdecydowanie rzadziej to określanie stosowane jest do określania umaszczenia, ale u psa rasy Manchester Terier portkami jest sierść płowego koloru, który zachodzi wysoko, aż na wewnętrzną stronę ud;
Klatka piersiowa – u psów wyróżnia się kilka rodzajów klatki piersiowej. Klatka piersiowa danego typu może być prawidłowa dla jednej rasy, natomiast wadliwa dla drugiej rasy. Podając tu przykład to klatka piersiowa beczkowata, która jest typowa dla psa rasy Buldog, zdecydowanie będzie nieprawidłowa u psa rasy Chart, gdyż taki kształt oraz wysklepienie żeber uniemożliwiałyby mu szybki bieg. U większości psów najbardziej prawidłowa jest klatka piersiowa owalna na przekroju, natomiast u niektórych jest ona głęboka lub płytka;
Rzeźba – takie określenie używane jest do określenia wymodelowania głowy, jej linii i zarysu, proporcji mózgoczaszki oraz kufy, a także wyżłobienia czaszki pod oczami itp.;
Krępy – pies o takie budowie posiada szeroki, głęboki, zwarty oraz krótki tułów. Takiego typu psem jest Mops;
Związanie – mówimy o nim wtedy, gdy o połączeniu odcinka piersiowego z miednicą oraz kończynami decydują lędźwie. Zbyt długie lędźwie są wadliwe, a zbyt krótkie lędźwie ograniczają zwrotność psa;
Grzywa – w swojej najwspanialszej postaci można ją zauważyć u psów rasy Chiński pies grzywiasty. Niekiedy to słowo grzywa używane jest wymiennie ze słowem „kryza” i oznacza wtedy dłuższą sierść na szyi i łopatkach;
Podgardle – jest to luźna, wisząca, miękka skóra, która zwisa od żuchwy, aż przez całą długość szyi. Takie wyjątkowo obfite podgardle posiada Bloodhound, Basset hound oraz Mastif neapolitański;
Bruzda czołowa – w ten sposób nazywana jest wąska zapadlina, która biegnie wzdłuż mózgoczaszki i może ona być wytworzona przez kości lub przez mięśnie. Taka wyraźna bruzda znajduje się we wzorcach niektórych ras, na przykład u Wyżła Węgierskiego;
Akcja – to słowo używane jest do określania ruchu psa. Rodzaj oraz tempo ruchu, charakterystyczne dla każdej rasy i odpowiadające jej funkcjom użytkowym, zależą od budowy, ustawienia oraz kątowania kończyn, a także od umięśnienie oraz kondycji psa;
Obręcz miedniczna – w ten sposób określa się kończyny tylne wraz z miednicą. Cechą, która wyróżnia niektóre rasy jest kątowanie kończyn, czyli na przykład Owczarek Niemiecki jest psem o głębokim kątowaniu, natomiast pies rasy Chow Chow wyróżnia się kątowaniem stromym;
Przedpiersie – w ten sposób określa się jak najmocniej wysuniętą do przodu część klatki piersiowej. Może być one bardzo wyraźne tak jak u Jamników albo też nie mieć go wcale, tak jak u Chartów;
Potylica – a dokładniej mówiąc najwyżej wysunięty punkt, który nazywany jest guzem potylicznym to grzebień utworzony na kości potylicznej w miejscu, gdzie łączy się ona z kośćmi ciemieniowymi i może on być wyraźnie zaznaczony tak jak u Baseta lub całkowicie niewidoczny. W każdym przypadku od tego miejsca jest mierzona długość głowy psa;
Budowa lekka – jest to przeciwność budowy krępej, długie kończyny, tułów płaski oraz podkasany, ogólne wrażenie lekkości oraz elegancji;
Łopatki – u większości ras psów długość oraz ich ustawienie bywa różne. W wzorcach często spotykane jest sformułowanie „łopatki skośnie ustawione”, a to oznacza, że tworzą one z kośćmi ramieniowymi kąt niewiele większy od prostego, a to pozwala na długi, swobodny wykrok. Natomiast określenie „strome łopatki” albo „stromy front” oznacza, że kąt pomiędzy łopatką, a kością ramieniową jest wyraźnie rozwarty, a to zdecydowanie skraca wykrok;
Stop, – czyli przełom czołowy jest granicą pomiędzy mózgoczaszką, a kufą psa, która znajduje się mniej więcej na wysokości oczu. Najbardziej jest on zaznaczony u ras o krótkim pysku, a najmniej u psów o długich i wąskich głowach, tak jak u Collie lub u Charta Rosyjskiego;
Dobre ożebrowanie – w ten sposób mówi się wtedy, kiedy żebra są długie na całej długości klatki piersiowej, a sama klatka jest również długa oraz pojemna.