Terminologia kynologiczna - nos psa

Pod kątem terminologii kynologicznej nos psa oceniany jest pod względem jego wielkości, kształtu oraz koloru. Jeśli chodzi o psy służbowe śledcze czy psy myśliwskie to ich organ węchowy powinien być szczególnie rozwinięty.

Kształt nosa oczywiście może być różny.

Grzbiet nosa może być długi tak jak ma to miejsce u Charta albo krótki jak u Mopsa, prosty albo nawet garbaty czy wklęsły jak u Boksera, a także mocno zadarty jak u karłowatego Spaniela. Wyraz całej głowy psa zależna jest często od tego czy nasada nosa psa pod oczyma jest wypełniona czy też wątła.

Kolor nosa psa zawsze powinien być zharmonizowany z barwą umaszczenia. U niektórych ras, szczególnie tych luksusowych, wadliwa barwa nosa może wpłynąć na ich dyskwalifikację. Jama nosowa psa przegrodzona jest w pionie przez część łuskowatą kości skroniowej. Od tej pojemności komory nosowej w znacznej mierze zależy węch psa. Nos dla psa odgrywa bardzo ważną rolę, gdyż można powiedzieć, że jest on jego oczami, ponieważ w ten sposób rozpoznaje otaczający go świat.

Przy określaniu nosa psa w terminologii kynologicznej używane są następujące określenia:

Nos czekoladowy albo wątrobiany – nos o takiej barwie jest jak najbardziej prawidłowy u wielu ras, a występują razem z połączeniem z taką samą maścią, a wynika to z prawideł dziedziczenia umaszczenia, tak jak ma to miejsce u psów rasy Wyżeł Niemiecki, Irlandzki Spaniel Dowodny, a także Sussex Spaniel;

Nos plamiasty – to oznacza, że nie jest on całkowicie pigmentowany i przeważnie taki nos jest wadliwy, a już na pewno niepożądany. Na tle czarnym albo czekoladowym znajdują się różowe, nieregularne plamy. U niektórych psów pełna pigmentacja nosa zdecydowanie może trwać dosyć długo, nawet do kilkunastu miesięcy i nie powinno to być traktowane zbyt surowo u szczeniąt. Rasą psa, u którego plamiasty nos na pewno nie jest wadą jest Dog Niemiecki, maści arlekin, chociaż i u niego nie jest on zbytnio pożądany;

Nos barwy mięsa – taki nos ma barwę brązową, w czerwonawym odcieniu i występuje on u takich ras jak: Pies Faraona, Clumber Spaniel, a także Dog de Bordeaux, z czerwoną maską. U wiele innych ras, jeśli się zdarzy to jest to wadą;

Nos barani – jego ładniejsza nazwa to nos orli. Jeśli będziemy patrzeć na taki nos z profilu, to zauważymy, że jego górna linia kufy jest zdecydowanie prosta, a jedynie tylko chrząstka nosa opada lekko ku dołowi. Taki nos jest charakterystyczny dla Charta Szkockiego Deerhounda;

Nos rzymski, – jeśli chodzi o ten przypadek to jest on całkiem inny niż przy nosie orlim, gdyż jest on na całej długości lekko wysklepiony, a nos opada ku dołowi i jest on mocno widoczny u psa rasy Bulterier;

Nos stonowany z maścią – w ten sposób określany jest nos, którego kolor odpowiada barwie umaszczenia, czyli czekoladowy nos u psów czekoladowych, a szary nos u psów błękitnych;

Nos śnieżny – popularnie nazywany również nosem zimowym lub zmiennym i jest on charakterystyczny dla niektórych ras o białej maści. Podczas lata ich nos jest czarny, natomiast podczas zimy pigmentacja traci na intensywności. Taki nos akceptowany jest u psów takich ras jak: Husky Syberyjski, Owczarek Podhalański, Samojed, ale także zdarza się u Labradorów;

Szerokie nozdrza – w wielu wzorcach wymóg ten jest wyraźnie sprecyzowany i powinny one być szerokie oraz mocno rozwarte;

Ściśnięte nozdrza – takie nozdrza są zdecydowanie wadą u każdej rasy psów, ponieważ utrudnia to swobodny dopływ powietrza do płuc. Bardzo poważna wadą taki nos jest we wzorcu rasy Shih Tzu.