Wilk falklandzki (Dusicyon australis) to wymarły gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych odkryty w 1690 roku; zwierzę występowało wyłącznie na Falklandach.
Jeszcze w XIX wieku liczebność populacji utrzymywała się na stałym, dość wysokim poziomie. Przypuszcza się, że ostatni osobnik został zabity około 1876 roku.
Wygląd
Długość ciała wilka oscylowała w granicach ok. 90 cm (w tym ogon – 30 cm). Wielkością przypominał zatem kojota, chociaż był bardziej krępy; miał krótki pysk i szczęki przystosowane do przechwytywania dużych ofiar. Sierść brązoworuda z czarnymi znakami.
Środowiskiem życia zwierząt były piaszczyste wybrzeża wysp, zaś głównym pożywieniem ptaki – pingwiny i gęsi Magellana.
Wilk falklandzki został wytępiony przez europejskich kolonistów w latach 70. XIX wieku. Odratowano zaledwie kilka osobników, które hodowano później w londyńskim Ogrodzie Zoologicznym – niestety nie przyniosło to pożądanych skutków. Do dnia dzisiejszego zachowało się jedynie 10 okazów muzealnych. Naukowcy od ponad 150 lat próbują ustalić pochodzenie gatunku oraz sposób w jaki zasiedlił wyspy oddalone od kontynentu o kilkaset kilometrów. Dopiero niedawno udało się opracować jego drzewo genealogiczne, analizując i porównując próbki materiału genetycznego pięciu okazów z DNA innych psowatych. Wyniki badań opublikowana na łamach Current Biology w listopadzie 2009 roku. Z ustaleń naukowców wynika, że wilk falklandzki wyodrębnił się ok. 70 000 lat temu, czyli ponad 50 000 lat wcześniej niż na Falklandach pojawili się pierwsi ludzie. Tym samym obalono hipotezę w myśl której zwierzęta zostały udomowione na kontynencie i przewiezione na wyspy przez osadników.
Podobieństwo do innych wilków
Wilk falklandzki był zwierzęciem pośrednich rozmiarów między lisem a wilkiem. Zwierzęta mieszały w sobie cechy obydwu gatunków. Do wilka upodabniały się dzięki wysokim nogom, spadzistej linii grzbietu oraz charakterystycznemu ubarwieniu okrywy włosowej. Ogon zakończony białą kitą upodobniał je zaś do lisa. Dominującym kolorem sierści była maść brązowo-czerwone lub żółto-brązowa. Włosy zewnętrzne były czarno nakrapiane.
Z opisów historycznych dowiadujemy się, że zwierzęta były bardzo łagodne i ufne w stosunku do ludzi. Zbliżały się, a nawet jadły z ręki, co niestety przyspieszyło ich zagładę. Koloniści wykorzystywali tę ufność, wabili zwierzęta, a następnie zabijali.
Darwin i jego opis Wilka
Darwin – w czasie swojej podróży dookoła świata (1831–1836) – zatrzymał się na Wyspach Falklandzkich i sporządził notatkę o faunie i florze występujących na wyspie. Z zapisków dowiadujemy się, że jedynym czworonogiem podobnym do lisa był wilk – Canis antarcticus, którego można było spotkać we wschodniej i zachodniej części wyspy. Zdaniem Darwina było to zwierzę autochtoniczne. Żaden z Indian towarzyszących mu w czasie wyprawy nie widział podobnego ssaka w innych rejonach Ameryki Południowej.
