Udostępnij ten artykuł.

Wilk grzywiasty (Chrysocyon brachyurus)

Psowate Wilki

Wilk grzywiasty (Chrysocyon brachyurus) jest największym psowatym Ameryki Południowej. Z wyglądu przypomina nieco dużego lisa o czerwonawym futrze. Wilk grzywiasty występuje w otwartych i półotwartych siedliskach w południowo-zachodniej, środkowej i południowo-wschodniej części Brazylii (Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Goias, Sao Paulo, Rio Grande do Sul), Paragwaju, północnej Argentynie, Boliwii i na północ od Andów, południowo-wschodnim Peru (Pampas del Heath).  Ssak jest praktycznie niespotykany na terenie Urugwaju. IUCN wymienia wilka grzywiastaego jako gatunek zagrożony wyginięciem.

Wilk grzywiasty jest często określany jako " Czerwony lis na szczudłach ". Z wyglądu przypomina lisa, jednakże jest od niego sporo większy i ma zdecydowanie dłuższe kończyny tylne i przednie. Dorosłe zwierzę osiąga od 67 do 107 cm (26 do 42 cali) wysokości w kłębie i waży od 20 do 34,09 kg (44 do 75,2 funtów). Wilk grzywiasty jest najwyższym, dzikim przedstawicielem rodziny psowatych. Długie nogi są ​​prawdopodobnie dostosowane do wysokich traw – głównego elementu środowiska, w jakim przyszło żyć grzywaczom. Ogon mierzy od 28 do 45 cm (od 11 do 18 cali) długości. Futro Wilka grzywiastego może przybierać barwy: czerwonawo-brązową, pomarańczową na bokach, czarną na grzywie. Grzywa wilka pełni bardzo ważną funkcję. W momencie, kiedy wilk jest przestraszony, bądź chce udowodnić swojemu przeciwnikowi, że jest odeń silniejszy, włos na grzywie gwałtownie się jeży, a ona sama powstaje. Profil wilka wydaje się tym samym groźniejszy i automatycznie zniechęca przeciwnika do ataku.

Wilk grzywiasty jest również znany ze swojego charakterystycznego zapachu, dzięki któremu uzyskał przydomek „skunksa wśród wilków”.

W przeciwieństwie do innych dużych psowatych (np. wilka pospolitego, afrykańskiego psa myśliwskiego lub Dhole ) Wilk grzywiasty nie współpracuje z innymi przedstawicielami gatunku. Poluje samotnie, zazwyczaj pomiędzy zachodem słońca a północą. Zabija swoją ofiarę przez ugryzienie szyi lub gwałtowne pociągnięcie tylnych części ciała. W razie potrzeby wilk potrząsa i rozszarpuje swoją ofiarę.

Zarówno samce, jak i samice grzywiastych wykorzystują mocz do komunikacji. Mocz ma bardzo charakterystyczny zapach, który jest przez niektórych znawców określany jako woń chmielowa, bądź zapach konopi indyjskich.

Okres godowy dla Wilków grzywiastych przypada na okres od końca listopada do kwietnia. Ciąża u samic trwa od 60 do 65 dni. Przeciętna liczba szczeniąt w miocie wynosi od dwóch do sześciu osobników. Szczenięta mają początkowo czarne futerka i ważą około 450 gramów. Pełny rozwój szczeniąt następuje po jednym roku. Do tego czasu to rodzice troszczą się o swoje potomstwo i są odpowiedzialni za dostarczanie im pożywienia.

Wilk długość życia. Długość życia wilka, pozostającego w niewoli, wynosi około 13 lat. Niektóre osobniki dożywają nawet piętnastego roku życia.

Wilk grzywiasty pożywienie

Wilk grzywiasty poluje przede wszystkim na małe ssaki – zazwyczaj gryzonie i zające – ryby i ptaki. Lwią częścią jego diety (ponad 50% według niektórych badań) są warzywa, a także trzcina cukrowa, bulwy i owoce (zwłaszcza wilcze jabłko). W niewoli wilki grzywiaste karmione były przede wszystkim mięsem, które w naturalnych warunkach nie jest nader obficie spożywane. W rezultacie doszło do tego, że część populacji uskarżała się na dolegliwości nerkowe i trawienne.

Stosunki z ludźmi

Wilk grzywiasty jest postrzegany przez ludzi w sposób negatywny. Większa część mieszkańców Ameryki Południowej widzi w nim złodzieja drobiu i szkodnika. Wilki grzywiaste stanowiły niegdyś zagrożenie dla całej gospodarki i przyczyniały się do zmniejszenia populacji zwierząt gospodarskich.
Jeszcze przed kilkoma wiekami mieszkańcy Brazylii urządzali rytualne polowania na wilka grzywiastego. Wielu spośród nich wierzyło, bowiem, że niektóre części ciała wilka, a w szczególności oczy, mogą pełnić rolę talizmanu. Od kiedy jednak populacja wilka grzywiastego zaczęła się gwałtownie amniejszać, rząd brazylijskie otoczył gatunek prawną ochroną.

 

Wilk grzywiasty nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla ludzi, gdyż jest raczej nieśmiały i ucieka, gdy zobaczy na horyzoncie człowieka.
Wilk grzywiasty jest dobrze reprezentowany w niewoli. Został wyhodowany z powodzeniem w wielu ogrodach zoologicznych, szczególnie w Argentynie.

Taksonomia

Choć Wilk grzywiasty wykazuje wiele cech, które zbliżają go do lisa, nie jest z tym gatunkiem ściśle związany. Ewolucyjny stosunek wilków grzywiastych do innych członków rodziny psowatych czyni go wyjątkowym zwierzęciem.

Badanie, opublikowane w 2003 r. na temat anatomii mózgu kilku psowatych, wprowadziły nieco zamieszania do świata kynologicznego. Zgodnie ze wszelkim prawdopodobieństwem Wilk grzywiasty przynależy do grupy pseudo-lisów z rodzaju Pseudalopex. Najbliższym krewnym wilka grzywiastego miał być wymarły już wilk Falklandzki. Wilk grzywiasty oraz Wilk Falklandzki mieli wspólnego przodka, który żył na ziemi ponad 6 milionów lat temu.

Najbliższym żyjącym obecnie krewnym Wilka grzywiastego jest dog bush (rodzaj Speothos). Wilk grzywiasty nie jest ściśle powiązany z żadnym innym psowatym.  

Jeżeli chcą Państwo zobaczyć, jak wygląda ten południowoamerykański ssak, zapraszamy do Wilk grzywiasty galeria. Czy Państwa zdaniem rzeczywiście przypomina z wyglądu lisa?

Tagi artykułu: