Postać wilka była wielokrotnie przywoływana w traktach antycznych. Chrześcijanie utożsamiali wilka ze złą mocą, która wdziera się do spokojnej przestrzeni gospodarstwa wiejskiego i sieje zamęt. Egipcjanie traktowali te zwierzęta zgoła odwrotnie. Wilki towarzyszyły bogom i ich posłannikom. Przypisywano im pewne, specyficzne cechy, które miały jednocześnie opisywać wspaniałych wojowników.
Wilki w czasach średniowiecznych były uznawane za największych wrogów ludzi. Wieśniacy byli przyzwyczajeni do ich ciągłych ataków i zabijania niewinnych zwierząt. Nienawiść ludzi potęgował fakt, że wilki – w przeważającej mierze – zabijały ofiary, ale ich nie pożerały. Krwiożerczość i żądza mordu były zatem na tyle silne, aby skutecznie odstraszyć ludzi i wywołać w nich nieopanowany lęk.
Teorie na temat wilków
Postać wilka budzi wszechobecną trwogę. W opinii Buffona wilki są zwierzętami krwiożerczymi, pozbawionymi wyższych uczuć, śmierdzącymi i niegodnymi do porównywania ich ze szlachetnym gatunkiem Canis familiaris. Wilki, pomimo swojego oczywistego podobieństwa do psów, są od nich zupełnie odmienne. Szczególnie zatrważające wydają się opisy odnoszące się do zwyczajów godowych i nastawienia wilczycy do młodych. Buffon twierdzi, że wilczyca nie chroni swoich młodych, które nader często są pożerane przez członków stada. Życie wilka podporządkowane jest pragnieniu mordu i pożywienia. Nie posiada on żadnych, wyższych uczuć i wszystkie czyny nakierowane są na realizację podstawowych potrzeb życiowych. Pies i wilk od zawsze pozostają ze sobą w konflikcie. Młode psy obawiają się kontaktu z wilkami, zaś wilki nie zbliżają się do gospodarstw ludzkich i nie wchodzą w kontakty ze swoimi krewniakami.
Wczesna historia
W Europie wilki pojawiły się w czasie ostatniego zlodowacenia. Jedne z najstarszych szczątków zwierząt, znalezione nota bene na terenie Polski, pochodzą z interglacjału eemskiego. Pierwotnie wilki występowały na niemal całej półkuli północnej. Wilk stanowił dla ludzi poważną konkurencję w polowaniu i stwarzał zagrożenie dla ich życia i zdrowia, skutkiem czego bardzo szybko podjęto kroki mające na celu wyeliminowanie przeciwnika. Historia gatunku jest zatem naznaczona piętnem walki z człowiekiem.
Wilkołak
Wojna stuletnia
W czasie wojny stuletniej we Francji zapanował ogólnokrajowa epidemia głodu. Pola i zagrody zostały doszczętnie przetrzebione, w związku z czym zarówno ludzie, jak i zwierzęta umierali z powodu braku pożywienia. Z tego okresu pochodzą opisy wilków, które miały rzucać się na ludzi i pożerać niemowlęta. Prawdopodobnie te wydarzenia przyczyniły się do rozwoju mitu o wilkołakach – stworzeniach pożerających ludzi.
Wilk i XIX wiek
W XIX wieku odnotowano wzrost liczebność wilczej populacji. Wilki stały się wówczas jednymi z największych szkodników i pasożytów, o jakich słyszał świat. Zarówno wojskowi, jak i osoby cywilne rozpoczęli krwawą krucjatę i masowo zabijali zwierzęta z broni palnej, lub podtruwali strychniną. Podkładanie trucizny było z powodów ekonomicznych o wiele powszechniejsze, a nierzadko również skuteczniejsze. W Prusach, na terenie dzisiejszych Mazur, do tępienia wilków zaangażowano wilczarzy (Wolfmeister), którzy wykorzystywali wszelkie dostępne metody, np. wilcze doły czy trucizny. Ustawy leśne zapewniały konieczne fundusze i zobowiązywały miejscową ludność do pomocy wilczarzom (pod groźbą kary). Zważywszy że skuteczność wilczarzy była nikła, w krótkim czasie władze dopuściły również samodzielne działania wieśniaków, wyznaczając nagrody za zabicie zwierząt.
Polowanie na wilka z chartami
W ciągu kilkudziesięciu lat doszło do znaczącego zmniejszenia się liczebności wilków na terenie Europy i Ameryki Północnej.
Paradoksalnie, po masowej eksterminacji wilków, doszło do całkowitej zmiany orientacji w myśleniu o nich. Zwierzęta praktycznie wyginęły w Wielkopolsce i Galicji. I wojna światowa umożliwiła częściową rekonstrukcję populacji. W latach międzywojennych na terenach na wschód od Bugu, Narwi i Biebrzy szacowano żyło nie więcej niż 1000 osobników. Pomimo tego, na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 1927 r., wilk uzyskał status zwierzęcia łownego i szkodnika, co doprowadziło do dalszych spadków. Niechęć do wilków nie znajdowała jednak odbcia w literaturze. XIX - i XX - wieczni prozaicy wręcz bronili wilków, znajdując usprawiedliwienia dla ich czynów. Poddali również w wątpliwość kwestię spożywania przez zwierzęta ludzkiego mięsa i ataków na ludzi. Wilk na nowo zaczął być postrzegany jako istota waleczna, odważna i pełna godności.
Zabita wataha wilków
Obecnie wilki stanowią gatunek zagrożony i zoolodzy podejmują próby jego odtworzenia. Niemniej, nie ulega wątpliwości, że wilki stanowią naturalnych przodków psów domowych.
Zwierzęta występują po dziś dzień w części Europy, niemniej praktycznie zniknęły z okolic gęsto zaludnionych – przede wszystkim ze środkowej Europy. Wilki występują praktycznie we wszystkich krajach europejskich oprócz Niemiec, Szwajcarii, Danii, Holandii i Wielkiej Brytanii. Znaczna część populacji występuje w północnej i wschodniej Europie oraz zachodniej Azji.
Historia ochrony wilka w Polsce (najważniejsze daty):
- I poł. XIX w - pierwsze dokumenty dotyczące wilka w Wielkim Księstwie Poznańskim;
- 1846 r. - carska ustawa o tępieniu wilków;
- 3.XII.1927 r. - rozporządzenie Prezydenta RP wprowadzające nowe prawo łowieckie – uznanie wilka za dzikie zwierzę łowne z całorocznym okresem polowań;
- 29.I.1955 r. - uchwała Rady Ministrów w sprawie tępienia wilków, nakładająca obowiązek eksterminacji na Wojewódzkie Rady Narodowe;
- 7.XII.1955 r. - wyłączenie wilka ze spisu zwierząt łownych;
- 5.VII.1973 r. - zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w sprawie zmniejszenia liczby wilków;
- 17.XI.1975 r. - rozporządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego; wpisanie wilka na listę zwierząt łownych;
- 30.XII.1981 r. - rozporządzenie MLiPD wprowadzające okres ochronny na terenie całego kraju;
- 1992r. - ochrona wilka w woj. poznańskim, pilskim, gorzowskim;
- 14.IV.1998 r. - rozporządzenie Ministra OSZNiL wprowadzające całkowita ochronę gatunkowa wilka na terenie całego kraju.
Wadera odpoczywająca z młodymi
Dobra odpowiedź do sondy to: lampy - oczy Wilka, patry - oczy zająca, polano - ogon Wilka, kobylarz - bardzo duży Wilk.
biały wilk, buffon i wilki, buffon jego teoria o wilkach, dzikie wilki, oczy wilka, pies, pies i wilk, polowanie na wilki, polski wilk, przodek psów domowych, psy, samotny wilk, wilk, wilk alfa, wilk europejski, wilk i, wilk i wojny, wilk jako symbol, wilk opis, wilk polski, wilk rysunek, wilk samiec, wilk symbolika, wilk szary, wilk w historii, wilk w kulturze, wilk zdjęcia, wilki, wilki polska, wilki psy, wilki w polsce, wilków, zdjęcia wilków, zwierze wilk