Gdyby wszystkie młode pieski dorastały w stadach, pod czujnym okiem matki oraz innych czworonożnych towarzyszy, to nie miałyby najmniejszych problemów z nauczeniem się odpowiednich reakcji czy zachowań. Jednak sytuacje takie są dziś niezmiernie rzadkie, a w większości przypadków to na nas, ich właścicielach, spoczywa odpowiedzialność za wpojenie szczeniętom najważniejszych zasad dobrego wychowania.
Pupile, które trafiają do naszych domów są najczęściej w wieku 8-10 tygodni, a więc są to psy bardzo młode, które jednak zdążyły wchłonąć już wiele wiedzy bezpośrednio od swojej matki. W momencie decyzji o kupnie szczeniaka to my stajemy się dla nich przewodnikiem stada oraz głównym punktem odniesienia. Musimy więc przyjąć odpowiednią strategię, pamiętając, że mamy do czynienia nie z człowiekiem, lecz istotą o nieco innym sposobie rozumowania, która potrzebuje naszego autorytetu i żelaznej konsekwencji. Jeśli tylko mamy taką możliwość, to wymagajmy od hodowcy, aby pieski jeszcze przed adopcją były poddawane testowi Campbella, który może nam znacznie ułatwić przyszłe stosunki z nowym podopiecznym.
Test Campbella składa się z pięciu prób, którym szczenięta poddawane są każde osobno, mających na celu sprawdzenie ich zdolności do posłuszeństwa, uspołecznienia, a także reakcji na różne rodzaje dominacji. Otrzymane wyniki pozwalają na określenie w dość dużym przybliżeniu tych cech charakteru, jakie przeważają w usposobieniu zwierzęcia. Zakwalifikowanie szczenięcia do jednej z grup może na przykład wykluczyć go jako towarzysza osób starszych lub lokatora domu z dziećmi, a w innych przypadkach dostarczyć właścicielowi cennych wskazówek w kwestii najlepszych metod wychowawczych. Psy zbyt uległe z natury potrzebują bowiem więcej pochwał oraz dobroci, natomiast te nieco bardziej skłonne do dominacji muszą od samego początku stale czuć nad sobą żelazną rękę przewodnika.
Niezależnie od tego, czy wybrany przez nas piesek ma za sobą test Campbella, czy też nie, warto jest jak najwcześniej rozpocząć proces jego starannie przemyślanego wychowania. Jak już zostało powiedziane, szczenięta uczą się od samego urodzenia, są też w młodości najbardziej podatne na wszelkiego rodzaju wpływy i okoliczność tę należy jak najlepiej wykorzystać.
W pierwszej kolejności należy wpoić zwierzęciu umiejętność podporządkowania się swojemu właścicielowi, dając mu w odpowiedni sposób do zrozumienia, że to my jesteśmy od niego ważniejsi, poprzez zachowania takie jak nie zezwalanie psu na wchodzenie do naszego łóżka.
Stymulacja szczeniaka
Odpoczynek
Nauka sikania szczeniaka
Pamiętajmy, że wbrew pozorom nie oznacza to wcale braku miłości, a jedynie troskę o zachowanie zdrowej równowagi, dającej komfort i poczucie bezpieczeństwa obydwu stronom. Dalszy etap to uspołecznianie szczenięcia, a więc pozwalanie mu na kontakty z innymi psami, ludźmi oraz nowymi miejscami, a więc inaczej mówiąc – światem zewnętrznym. Pominięcie tego elementu wychowania może odbić się poważnymi konsekwencjami na późniejszym życiu i reakcjach naszego pupila.
Dopiero na samym końcu możemy zabrać się za tresowanie pieska, a więc w łagodny, połączony z zabawą sposób uczyć go przynoszenia piłki, posłusznego chodzenia na smyczy, powracania na zawołanie oraz reakcji na wybrane komendy. Jeśli od samego początku byliśmy konsekwentni, a pies widzi w nas autorytet i pragnie zasłużyć sobie na najdrobniejszą pochwałę, to nie będziemy mieć żadnego problemu z przekazaniem mu takich umiejętności. Mamy więc kolejny dowód na to, że mądrze zaplanowany proces wychowania pozwoli nie tylko pomyślnie przejść przez wiek szczenięcy, ale również zaowocuje lepszymi wzajemnymi stosunkami na przestrzeni całego dalszego życia psa.
