Berneńskie psy pasterskie nie są w Polsce popularne, jednak mają swoich zagorzałych fanów. Konieczne przeczytaj berneński pies pasterski wzorzec FCI nr 45. Poznaj jakim psem jest berneński pies pasterski. Sprawdź berneńczyk wady i zalety.
Berneński pies pasterski wzorzec FCI nr 45
Rasa (niem. Berner Sennenhund, ang. Bernese Mountain Dog) pochodzi ze Szwajcarii (publ. Wzorca: 25.05.2003 r.). Berneński pies pasterski wzorzec FCI nr 45 należy do grupy 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne, a w jej obrębie do sekcji 3 Szwajcarskie psy pasterskie. Pierwotnie był psem stróżującym, zaganiającym i pociągowym (ciągały np. wózki z kankami z mlekiem, czy drewnem na opał). Pracował głównie w obejściach wiejskich rozlokowanych w Kantonie Berna. Obecnie jest jednak niemal wyłącznie psem rodzinnym i wielostronnie pracującym (m.in. jako psy stróżujące, lawinowe, gruzowe). Rasa ta nie podlega próbom pracy.
Historia rasy
Berneński Pies Pasterski to rasa psów wiejskich ze starym rodowodem, które wyodrębniły się u podnóża Alp na Wyżynie Szwajcarskiej i w okolicach Berna. Wykorzystywano je tam jako wspomniane podwórzowe psy stróżujące, pociągowe i zaganiające. Pierwotna nazwa rasy „Durrbachler” wywodzi się od zajazdu/gospody Duerrbach, która istniała koło miasta Riggisberg. Właśnie w tym rejonie berneńczyk był najpopularniejszy. W latach 1902, 1904 i 1907 psy te pokazano na lokalnych wystawach, a w listopadzie 1907 r. więksi hodowcy z rejonu Burgdorf zorganizowali Szwajcarski Klub Duerrbachlera. Oni też po jakimś czasie opracowali i opublikowali pierwszy wzorzec rasy – berneński pies pasterski wzorzec FCI nr 45, berneńczyk wzorzec rasy. W 1910 r. na wystawie psów rasowych w Burgdorf wystawiono sporą ilość, bo aż 107 Duerrbachlerów. Od tego dnia obowiązuje jednak obecna nazwa rasy – berneński pies pasterski. Szybko psy te zyskały też popularność w całej Szwajcarii, a potem w sąsiadujących Niemczech i w reszcie Europy Zachodniej. Obecnie dzięki dobremu zdrowiu, dużej zdolności przystosowywania się różnych warunków środowiskowych oraz atrakcyjnemu kolorystycznie, trójbarwnemu umaszczeniu, berneński pies pasterski jest już znaną i cenioną rasą na całym świecie. Jest głównie rodzinnym psem do towarzystwa, rzadziej pracującym.
Berneński pies pasterski temperament i zachowanie
Rasa ta ma łagodne usposobienie i charakter (temperament określany jako średni). Psy te są ponadto uważne, czujne, pewne siebie (lecz we właściwych granicach), odważne, łagodne i oddane w stosunku do właściciela/opiekuna oraz innych znanych (zaufanych) osób (rodzina), pewne i godne zaufania, posłuszne, wierne i oddane. Są raczej przyjazne w stosunku do nieznajomych oraz łatwe w szkoleniu i układaniu.
Wielkość i masa ciała (waga) berneńczyka
Wysokość w kłębie samców ma wynosić 64-70 cm, przy idealnym wzroście 66-68 cm. Natomiast u suk wys. w kłębie ma wynosić 58-66 cm, przy wzroście 60-63 cm. Do tego stosunek wys. w kłębie do dł. tułowia u tej rasy ma wynosić 9:10. Berneńczyk ma być więc raczej bardziej krępy, niż długi. Natomiast idealny stosunek wys. w kłębie do głębokości klatki piersiowej jest 2:1.
Wygląd ogólny
Berneńczyki to stosunkowo mocne i duże (więcej niż średniej wielkości) psy o harmonijnej i proporcjonalnej budowie ciała. Jako rasa użytkowa mają też mocne kończyny oraz długą i charakterystycznie trójbarwną sierść. Są ruchliwe i wytrzymałe.
Głowa
Mocna jednak nie potężna, proporcjonalna do budowy ogólnej psa. Mózgoczaszka z profilu i od przodu lekko wypukła i ze słabo zaznaczoną bruzdą czołową. Ponadto niezbyt mocno, jednak wyraźnie zaznaczony stop oraz średniej długości, mocna kufa z prostym grzbietem linii górnej i czarnym nosem. Wymagane są też czarne i przylegające fafle oraz kompletne uzębienie i mocny zgryz nożycowy (zębów M3 nie bierze się u tej rasy pod uwagę). Toleruje się jeszcze wyłącznie zgryz cęgowy. Wymagane są też niezbyt głęboko osadzone (jednak niewypukłe), ciemnobrązowe oczy kształtu migdałowatego, z dobrze przylegającymi powiekami (powieki luźne stanowią wadę). Uszy są wysoko osadzone, trójkątne, lekko zaokrąglone i średnio wielkie. W spoczynku płasko przylegają do głowy, natomiast w czasie ekscytacji są „skierowane do przodu i tylko brzeg ucha przylega do głowy”. Średnio długa szyja jest mocna i muskularna. Linia górna biegnie od szyi lekko w dół i harmonijnie przechodzi w kłąb, dalej jest pozioma i prosta.
Tułów
W obrębie tułowia berneńczyki mają: prosty, poziomy i mocny grzbiet, szerokie i mocne oraz lekko wcięte na widoku od góry lędźwie, łagodnie zaokrąglony zad, szeroką i głęboką klatkę piersiową sięgającą do łokci, szeroko-owalny przekrój klatki piersiowej, wyraźne przedpiersie, żebra sięgające jak najdalej w tył, lekko wznoszącą się ku kończynom tylnym (począwszy od klatki piersiowej dolną linię tułowia, gęsto owłosiony ogon sięgający minimum do stawu skokowego (spoczynkowo zwisający, a w ruchu noszony na wysokości grzbietu lub nieco wyżej).
Kończyny
Kończyny przednie o mocnej budowie, na widoku od przodu równoległe, proste i szeroko ustawione. Ukośnie ustawione i przylegające łopatki są mocne (dobrze umięśnione i o silnym kośćcu) i długie, łącząc się z ramieniem tworzą słabo rozwarty kąt. Łokcie dobrze przylegają (nie mogą odstawać lub być wykręcone do wewnątrz), a przedramię jest proste i mocne. Kończyny tylne równoległe do siebie i nie za wąsko ustawione. Uda są dość długie, dobrze umięśnione, mocne i szerokie, a długie podudzia tworzą z nimi wyraźny kąt. Staw kolanowy i skokowy wyraźnie kątowane i mocne. Widziane z boku mocne śródręcze jest niemal całkiem prostopadłe do podłoża, natomiast widziane od przodu jest prostym przedłużeniem przedramienia. Śródstopie niemal prostopadłe. Ostrogi na śródstopiu tylnych łap trzeba bezwzględnie usuwać, za wyjątkiem krajów, gdzie to zabroniono. Przednie łapy są zakończone krótkimi, dobrze wysklepionymi, zwartymi i zaokrąglonymi palcami. Palce nie mogą być wykręcone i/lub podwinięte do wewnątrz/na zewnątrz. Stopy łap tylnych lekko wysklepione, jednak mniej niż przednich, ponadto nie skręcone do środka/na zewnątrz.
Chody
Chody u berneńczyka wedle wzorca są „przestrzenne, równomierne w każdym tempie, dynamiczne, o swobodnym wykroku i mocnej pracy tylnych kończyn”. Ponadto, na widoku od przodu i od tyłu w kłusie, łapy tego psa mają być „prowadzone równolegle”.
Skóra i okrywa włosowa
Sierść ma mieć włos błyszczący, długi i prosty, może być on tylko ewentualnie lekko sfalowany. Umaszczenie podstawowe sierści kruczoczarne z podpalaniem ciemnym brązowoczerwonym nad oczami, na policzkach, na klatce piersiowej oraz na wszystkich czterech kończynach, z białymi znaczeniami. Te białe znaczenia mają być wedle wzoru: symetryczny i czysto biały rysunek na głowie w postaci białej strzałki, rozszerzającej się symetrycznie w kierunku nosa, dając przez to białe znaczenie na górnej części kufy. Ponadto, „strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg”. Za pożądane uważa się też umiarkowanie szerokie, białe znaczenie sierści ciągnące się z podgardla na klatkę piersiową. Białe muszą też być łapy oraz koniec ogona berneńczyka. Toleruje się też obecność małej, białej plamki na karku i przy odbycie.
Wzorzec Berneńskiego psa pasterskiego (FCI nr 45) wady
We wzorcu rasy zapisano, że „każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę”, przy czym „jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa”. Berneńczyk wady to: niepewny charakter, delikatny kościec i budowa ciała, siekacze ustawione nierówno w przypadku zachowanego zgryzu prawidłowego, „brak innych zębów niż najwyżej dwóch (P1) (M3) nie są brane pod uwagę”, włos wyraźnie skręcony zamiast prosty. Ponadto za wady uważa się też następujące błędy w trójbarwnym umaszczeniu: „za szeroka strzałka i/lub białe znaczenie na kufie sięgające poza kąciki warg”, na głowie brak typowych dla tej rasy białych znaczeń, duża biała plama na karku i/lub przy odbycie (średnica większa niż 6 cm), biały kołnierz na szyi, białe znaczenia na kończynach przednich, ciągnące się wyraźnie aż poza środek śródręcza, rysunek na głowie i klatce piersiowej bardzo widocznie asymetryczny, na tle białego rysunku na klatce piersiowej widoczne czarne pasma i plamy, biel sierści jest nieczysta biel (usianie dobrze widocznymi plamami pigmentowymi), a także „brązowe lub czerwone przesianie czarnej maści podstawowej”.
Berneńczyk wady dyskwalifikujące (wykluczające):
lękliwość, wyraźna płochliwość, agresywność, rozszczepiony nos, tyło zgryz lub przodozgryz lub zgryz przemienny, entropium lub ektropium, jedna lub obie źrenice niebieskie, oczy z niebieskimi plamkami, załamany lub zakręcony ogon, szorstki i/lub krótki włos, brak charakterystycznej dla tej rasy trójbarwności sierści, kolor maści podstawowej inny niż czarny, zachowania nienormalne lub zaburzone. Uwaga! Jak w przypadku każdej rasy psów – psy samce „muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie”. W przeciwnym wypadku będą zdyskwalifikowane.
