Duńsko-szwedzki pies wiejski (Dansk-svensk gårdshund) to skandynawska rasa psów występujących od stuleci w rejonach północnej Danii i południowej Szwecji. Psy były niegdyś wykorzystywane do pilnowania dobytku i obejścia przed intruzami, wyłapywania myszy i szczurów, zaganiania krów i owiec, a niekiedy także do polowań. Niektóre sprawdzały się jako psy zaganiające.
Gardshundy mają wiele cech wspólnych z terierami, chociaż są od nich spokojniejsze i nie tak bardzo zawzięte. W stosunku do innych zwierząt zachowują się bardzo poprawnie. Mają też dużo cierpliwości do dzieci, niemniej warto już od szczenięctwa przyzwyczajać je do kontaktów z najmłodszymi. Obcych ludzi traktują zazwyczaj z pewną rezerwą, chociaż zdarzają się osobniki, które podbiegają i łaszą się do wszystkich nowopoznanych osób.
Uwaga! Psy nie tolerują gryzoni. W stosunku do niewielkich stworzeń zachowały silny instynkt łowiecki. Zdarza się, że potrafią godzinami siedzieć i czekać aż ofiara pojawi się na horyzoncie.
Współczesne psy wiejskie są przede wszystkim czworonogami do towarzystwa. Uwielbiają spędzać czas ze swoim opiekunem i uczestniczyć w życiu rodzinnym. Drzemią w nich ogromne pokłady energii i jeżeli tylko mogą, chętnie oddadzą się zabawie i harcom z ukochanym właścicielem. Jeżeli chcemy, aby psy były szczęśliwe, powinniśmy zapewnić im stałą, dzienną dawkę ruchu. Przynajmniej jeden spacer w ciągu dnia powinien być dłuższy i trwać około godziny. W czasie przechadzki warto zaktywizować psa – porzucać mu piłkę albo frisbee.
Gardshundy to idealni partnerzy dla osób wysportowanych, które kochają jazdę na rowerze, jazdę konną i bieganie. Mimo niewielkiego wzrostu dotrzymują kroku swojemu opiekunowi i mogą przebywać na raz duże odległości.
Szczeniak duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego
Warunki życiowe
Duńsko szwedzkie psy wiejskie są pozbawione podszerstka, dlatego nie powinny mieszkać przez cały rok w budzie. Cenią sobie domowe zacisze i są szczęśliwe, mogąc spędzać czas na kanapie. Nie przejawiają skłonności do destrukcji. Nie są także nazbyt szczekliwe. Oczywiście zawiadomią o obecności intruza, ale nie będą szczekać bez wyraźnego powodu.
Szkolenie
Te wszechstronne i inteligentne psy mają duże predyspozycje do szkolenia. Szybko i łatwo się uczą – uwielbiają przy tym współpracować z człowiekiem i słuchać pochwał. Warto jednak pamiętać, że najlepiej reagują na szkolenia z wykorzystaniem metod pozytywnych. Agresywne metody treningowe i krzyki sprawiają, że psy zamykają się w sobie i tracą zainteresowanie ćwiczeniami.
Dzięki swojej zwinności mogą z powodzeniem uprawiać typowo psie sporty takie jak agility czy flyball. Przedstawiciele rasy mogą być także szkoleni w kierunku ratownictwa, a także do tropienia i w zakresie posłuszeństwa sportowego.
Duńsko-szwedzki pies wiejski
Zdrowie
Rasa jest generalnie zdrowa, a większość osobników dożywa kilkunastu lat. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ gardshundy są rasą naturalną, która nie została zmieniona, ani nigdy nie była kojarzona w bliskim pokrewieństwie. Pula genetyczna rasy jest szeroka, w związku z czym psy nie zapadają na typowe dziedziczne przypadłości. Ostatnimi czasy zaobserwowano jednak wzrost liczby zachorowań na dysplazję stawów biodrowych. Aby zadusić problem w zarodku szwedzki klub rasy zaleca prześwietlanie psów pod kątem dysplazji biodrowej. U młodych psów zdarzają się ponadto zachorowania na aseptyczną martwicę głowy kości udowej i wypadanie rzepek, jednak nie jest to powszechny problem. Klub zaleca także poddawanie psów testowi MH, która ma ocenić ich profil psychiczny. Zanim kupisz duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego
