Psy bojowe i wojenne

Psy od wieków były wykorzystywane przez ludzi w celach bojowych. Niektóre z nich doczekały się własnych pomników, losy innych zostały zaś opisane na kartach powieści. Czworonożni bohaterowie na długo pozostaną w pamięci ludzi. Ich wierność, odwaga oraz poświęcenie na polu walki, stanowi inspirację dla przyszłych pokoleń i dowodzi, jak wielką rolę

Medal Dickin to odpowiednik Krzyża Wiktorii ustanowiony w 1943 roku przez Marię Dickin, założycielkę Peoples Dispensary for Sick Animals (PDSA). Odznaczenie przyznawane jest zwierzętom, które wykazały się szczególnym bohaterstwem i poświęceniem w służbie w siłach zbrojnych oraz cywilnych służbach ratunkowych brytyjskiej Wspólnoty Narodów.

Czworonogi pełniły w wojsku przeróżne funkcje: wartownicze, meldunkowe, amunicyjne i sanitarne. W \'Książeczce Rezerwisty\' z 1936 roku czytamy, że do służby wojskowej angażowano wyłącznie owczarki alzackie, dobermany i airedale terriery – wyłącznie osobniki męskie. Psy były szkolone w kilku ośrodkach m.in. Szkole Tresury Psów Meldunkowych KOP,

Buldog angielski to stara rasa psów, które wywodzą się prawdopodobnie od starożytnych molosów. Pierwotnie były wykorzystywane do polowań na grubego zwierza; uczestniczyły także w kampaniach wojennych. Z racji wykonywanych funkcji musiały być nie tylko bardzo silne i efektywne w działaniu, ale także inteligentne i stosunkowo łatwe w prowadzeniu.

Dobermany na wojnie amerykańsko japońskiej. Dobermany służące w czasie II wojny światowej w szeregach piechoty morskiej (marines) miały wielki udział w pokonaniu Japończyków. Działania piechoty opierały się na zdobywaniu kolejnych wysp na Pacyfiku. Większość z nich porośnięta była gęstą dżunglą, co stwarzało możliwość urządzenia licznych zasadzek

Historia walk psów sięga czasów starożytnych i jest obszerna w różnorakie fakty. Walki psów nie są wymysłem XX wieku. Krwawe sporty z udziałem zwierząt, np. walki byków, szczucie psów na byka, niedźwiedzia, lwa a nawet słonia, cieszyły się ogromną popularnością już w czasach starożytnych.

Akita Inu to rasa myśliwskich szpiców japońskich, które były pierwotnie wykorzystywane przez myśliwych do polowania na dziką zwierzynę leśną. Z racji swoich pokaźnych rozmiarów doskonale sprawdzały się w czasie polowań na dziki, jelenie i czarne niedźwiedzie, a także ciągnięcia ciężkich ładunków. Historia rasy Akita Inu sięga drugiego

Historia rasy Mastif angielski nie jest do końca znana. Ogólna dostępność źródeł potwierdzających istnienie mastiffa już od czasów starożytnych i niekonsekwentne opisy czworonogów wywołują pewien chaos poznawczy. Tak naprawdę nie jesteśmy w stanie ustalić, kto był rzeczywistym przodkiem Mastifa i kiedy zapoczątkowano regularną hodowlę rasy.

Prawdziwy boom na specjalizację psów na potrzeby wojenne rozpoczął się po 1918 roku. Psy, które nie zginęły na frontach I Wojny Światowej, pozostawały zazwyczaj pod opieką swoich wojennych przewodników, bądź były adoptowane przez weteranów wojennych. W tym też czasie doszło do otwarcia kilkuset punktów szkoleniowych, które tresowały psy do

Wykorzystywanie psów do celów wojennych ma długą tradycję. Pierwsza wzmianka źródłowa o psach pułkowych pochodzi z XIX wieku z wypraw napoleońskich. Pudel napoleoński miał wyznaczać trasę wędrówki wojska oraz przeprowadzać żołnierzy przez pułapki. Jego sława i znaczenie były tak ogromne, że żołnierze bez żadnej obawy podążali za nim krok w krok.

Wiele osób uznaje, że psy ras bojowych są zdecydowanie bardziej agresywne, aniżeli przedstawiciele innych ras. Ile w tym prawdy? Czy wszystkie psy „groźne” muszą być z założenia agresywne i źle nastawione do ludzi? Oczywiście, że nie. Psy bojowe były niegdyś przeznaczone do prowadzenia walk